گل مريم
2014_10_15, 11:21 AM
-4-9-
«و علّم آدم الاسماء كلّها»
قرآن پس از ترسيم آفرينش انسان و پرسش فرشتگان از هدف آفرينش او، به بيان دليل برترى وى دربرابر ديگر موجودات مى پردازد؛ و اين برترى را تنها در سايه دانش و شناخت او كه خدا به وى ارزانى داشت، عنوان مى سازد: «و علّم آدم الأسماء كلّها...»
در مفهوم اين نامها، نظراتى چند ارائه شده است:
1. عدّه اى برآنند كه منظور از اين نامها، معنا و مفهوم و حقيقت آنهاست؛ چرا كه برترى و كمال نه در نام كه در معنا و حقيقت است.
2. امّا بيشتر مفسّران، ازجمله ابن عبّاس و سعيدبن جبير، بر اين باورند كه: منظور از نامها در آيه شريفه، نام همه صنايع و رشته هاى علمى مربوط به آن، دانش و رموز كشاورزى و درختكارى و تمامى امور و شئون مربوط به دين و دنياى فرد و جامعه است كه خدا به آدم آموزش داد.
3. پارهاى گفته اند: منظور، نام همه پديده هاى آفرينش است، چه آنها كه تاكنون پديدار شده اند و چه آنها كه در آينده به اراده خدا پديدار خواهند شد.
4. على بن عيسى مىگويد: منظور از آموزش نامها اين است كه همه زبانها و فرهنگها را به آدم آموخت؛ و فرزندان او تمامى زبانها را از پدر دانشمند خود فراگرفتند؛ امّا پس از گسترش خانواده و پراكندگى انسانها، هرگروهى به زبانى سخن گفتند؛ با اينحال تا عصر نوح، كلّيه زبانها براى همه افراد آشنا بود، تا آنكه در توفان مشهور و معروف، بيشتر آنان نابود و بازماندگان نيز پراكنده شدند. از اين زمان به بعد، هر گروهى زبانى را كه بهتر مى دانست، برگزيد؛ و بقيّه زبانها رفته رفته به بوته فراموشى سپرده شدند.
5. برخى نيز به روايت از ششمين امام نور (علیه السلام) گفته اند كه منظور از نامها در آيه شريفه، نام زمينها، كوهها، درّهها، دشتها، پديدهها و موجودات و فرشتگان و فرزندان آدم بوده است؛ همچنين خداوند فوايد و امتيازات و نامهاى حيوانات را به آدم آموخت و به او آموزش داد كه چگونه بايد از هركدام بهره گرفت.
«و علّم آدم الاسماء كلّها»
قرآن پس از ترسيم آفرينش انسان و پرسش فرشتگان از هدف آفرينش او، به بيان دليل برترى وى دربرابر ديگر موجودات مى پردازد؛ و اين برترى را تنها در سايه دانش و شناخت او كه خدا به وى ارزانى داشت، عنوان مى سازد: «و علّم آدم الأسماء كلّها...»
در مفهوم اين نامها، نظراتى چند ارائه شده است:
1. عدّه اى برآنند كه منظور از اين نامها، معنا و مفهوم و حقيقت آنهاست؛ چرا كه برترى و كمال نه در نام كه در معنا و حقيقت است.
2. امّا بيشتر مفسّران، ازجمله ابن عبّاس و سعيدبن جبير، بر اين باورند كه: منظور از نامها در آيه شريفه، نام همه صنايع و رشته هاى علمى مربوط به آن، دانش و رموز كشاورزى و درختكارى و تمامى امور و شئون مربوط به دين و دنياى فرد و جامعه است كه خدا به آدم آموزش داد.
3. پارهاى گفته اند: منظور، نام همه پديده هاى آفرينش است، چه آنها كه تاكنون پديدار شده اند و چه آنها كه در آينده به اراده خدا پديدار خواهند شد.
4. على بن عيسى مىگويد: منظور از آموزش نامها اين است كه همه زبانها و فرهنگها را به آدم آموخت؛ و فرزندان او تمامى زبانها را از پدر دانشمند خود فراگرفتند؛ امّا پس از گسترش خانواده و پراكندگى انسانها، هرگروهى به زبانى سخن گفتند؛ با اينحال تا عصر نوح، كلّيه زبانها براى همه افراد آشنا بود، تا آنكه در توفان مشهور و معروف، بيشتر آنان نابود و بازماندگان نيز پراكنده شدند. از اين زمان به بعد، هر گروهى زبانى را كه بهتر مى دانست، برگزيد؛ و بقيّه زبانها رفته رفته به بوته فراموشى سپرده شدند.
5. برخى نيز به روايت از ششمين امام نور (علیه السلام) گفته اند كه منظور از نامها در آيه شريفه، نام زمينها، كوهها، درّهها، دشتها، پديدهها و موجودات و فرشتگان و فرزندان آدم بوده است؛ همچنين خداوند فوايد و امتيازات و نامهاى حيوانات را به آدم آموخت و به او آموزش داد كه چگونه بايد از هركدام بهره گرفت.