ابراهيم ...داستان يك ابرمرد... قسمت اول

[بانوی سرخ]

مقدمه:

بسم الله الرحمن الرحيمستايش خدايي را که توفيق يار ما فرمود تا از اين سو و آن سو کلماتي را گرد هم آوريم و جمع پريشاني در ثناي مولايمان، دوست خدا، ابراهيم پيامبر که درود يزدان همواره بر او باد بياراييم، باشد تا اين دانه دهان مور، تحفه اي باشد مقبول و پيش کش باني بيت الله المعمور.
اما آنچه شايان ذکر است، اين است که اين نوشتار، در حقيقت، مجموعه اي است از پراکنده هاي کتب، پيرامون حضرت ابراهيم که اين ذره بي مقدار گرد هم آورده‌ام تا دوستاراني که اين مقال، در دسترسشان قرار مي گيرد، هاله اي از زندگي آن پيامبر بزرگ الهي را دريابند، بنابراين برخي مطالب آن ممکن است از کتابهايي آمده باشدکه چندان مورد اعتنا نباشند، اما ، براي آشنايي گذرا با سيره و زندگي اين پيامبر بزرگ الهي، مناسب است و مطلب ديگر آن است که؛ آياتي که از قرآن مجيد در اين نوشتار ترجمه شده است، در برخي از مواضع، عيناً ترجمه آن آيات نيست، بلکه بيانگر مضمون آيات است.
آقاميري - تبيان


http://img1.tebyan.net/big/1387/09/22528591667819217511016211616711720014617086.jpg

داستان يك ابر مرددر روزگاري دور، نزديک به يک هزار سال پيش از ميلاد مسيح (عليه السلام) در آن سوي رودها و ساحلها، در آبادي آور کلدانيان در سرزمين بابِل، مردماني در تاريکي جهل و گمراهي روزگار سپري مي‌کردند، آنان در درياي ناداني و غفلت غوطه ور بودند، به دست خود سنگ‌ها و چوب‌ها را مي تراشيدند و ساخته خود را مي‌پرستيدند و خداي خود مي‌خواندند.
نمرود بن کنعان بن کوش، سلطاني افسار گسيخته آن سامان نيز از ناداني مردم آن ديار بهره‌ها مي جست و خود را خداي بزرگ آنان ناميده بود.
در آن سامان بي سامان و آن گمراه آباد کلدانيان در شهر آور، ابراهيم با گامهاي مشک فام خود، ديار گمراهان را مبارک كرد و خانه‌ي تارخ و اميله در غره ماه ذي حجه روشن كرد.
روزها مي‌گذشت و ابراهيم در همان شهر گمراهان و در کنار آنان روزگار سپري مي‌کرد و هر روز دلير‌تر از ديروز.


"ولقد اتينا ابراهيم رشده من قبل و کنا به عالمين" هر آينه از پيش راه هدايت و ترقي را به ابراهيم رهنمون گشتيم و به شايستگي او آگاه بوديم (انبياء 52) اما چون آن کودک اهل انديشه بلند بود و انوار الهي نيز همواره ياوريش مي‌كرد، هيچگاه بت نپرستيد و دريافته بود که خداي شايسته‌ي ستايش يکي است و همتايي ندارد، توانايي که بر تمام جهان احاطه دارد و يگانه‌اي که بينا و شنواست، فرمانروايي که همواره زنده است و مرگ و زندگي به دست اوست.
راه ابراهيم پيوسته گذر از وادي تاريکي به سوي نور است چرا که خداي بزرگ يار اهل ايمان است و آنان را از تاريكيها به نور در مي‌آورد.

"الله ولي الذين امنو يخرجهم من الظلمات الي النور" (بقره 257) ابراهيم که درود خدا و دلهاي خدايي پيوسته بر او باد، با اراده‌اي آهنين و با نوري خدايي، بر آن شد تا راهنماي مردمان به سوي حق باشد، پس آستين همت بالا زد تا آنان را از تاريکي ناداني، به سوي نور آگاهي رهنمون باشد.
دل او چون آينه، صاف بود و لبريز از ايمان به خداي بزرگ و خوب مي‌دانست که از پس اين دنياي گذران، سراي ديگري است که در آن مردگان برانگيخته و پاداش کردار خويش را خواهند ستاند. و خوب مي‌دانست كه: «کسي که اندکي کار نيک انجام دهد پاداش آن را مي ستاند و کسي که اندکي کردار نا شايسته از سر زند فرجام بد آن را خواهد ديد» (زلزال 7و8).
اما در پي آن بود تا آنچه بدان ايمان دارد به چشم نيز ببيند، اين بود كه از خداي بزرگ خواست تا زنده شدن مردگان را به او بنماياند تا نشانه‌اي براي او و همه مردمان باشد.

خداوند از او پرسيد: آيا ايمان به بازگشت مردگان نداري؟
ابراهيم عرض کرد: آري دارم، اما مي‌خواهم دلم آرام گيرد.
خداوند فرمود: پس چهار پرنده را شكار كن و بر هر کوهي، پاره اي از آنان را قرار ده، آنگاه آنها را فراخوان، شتابان به سوي تو مي‌آيند و بدان که خداوند توانا و فرزانه است(بقره 260) .


و چون ابراهيم به خواست خود فرمان خداي بزرگ را بجا آورد، تکه‌هاي پرندگان گرد هم آمدند و هر يک از اندامها بجاي خود قرار گرفت و به توان شگفت آور الهي جان در آنان دميده شد و به سوي ابراهيم پرواز کردند.
ابراهيم نيز چون چنين ديد دريافت که تواناي بي‌همتايي که آسمانها و زمين را در دستان اراده خود دارد، در راستي و ايمان خود هزاران بار بيشتر استوار گرديد و گامهايش را در راه پيرايش جامعه از کژيها بلندتر برداشت.
اين داستان ادامه دارد...

[بانوی سرخ]

ابراهيم
قسمت دوم

آخرين چاره
حتما خاطرتان هست كه در قسمت اول به همراه آن ابر مرد بوديم تا آنكه او خواست خدا را ببيند... اكنون ادامه داستان:

چون ابراهيم به خواست خود فرمان خداي بزرگ را بجا آورد، تکه‌هاي پرندگان گرد هم آمدند و هر يک از اندامها بجاي خود قرار گرفت و به توان شگفت آور الهي جان در آنان دميده شد و به سوي ابراهيم پرواز کردند.
ابراهيم نيز چون چنين ديد دريافت که تواناي بي‌همتايي که آسمانها و زمين را در دستان اراده خود دارد، در راستي و ايمان خود هزاران بار بيشتر استوار گرديد و گامهايش را در راه پيرايش جامعه از کژيها بلندتر برداشت.
در آغاز، هيچکس را سزاوارتر از نزديکان خويش براي هدايت بسوي يکتا پرستي نديد، بنابراين نزد پدر بزرگ خويش، آزر آمد، آزر همان است که همگان گمان مي برند باب ابراهيم است و البته که بمنزله پدر بود براي ابراهيم .
آزر از بت تراشان و بت پرستان و بت فروشان بود و چون هدايت مي گشت فساد و تباهي کمرنگ‌تر مي شد و مردمان نيز به دنبال او راه صلاح و سداد و فلاح را پيش مي گرفتند .
خداي بزرگ در اين باره مي فرمايد: و ياد کن در اين کتاب ابراهيم را زيرا که او پيامبري بسيار راستگو بود، هنگامي که رو به سوي پدر خويش نمود و گفت اي پدر: براي چه پرستش مي کني بتاني را که نه مي شنوند و نه مي بينند و نه دردي از تو درمان مي کنند، اي پدر به من دانشي ارزاني گشته که تو دارنده آن نيستي پس مرا پيروي کن تا تو را بسوي راه راستي رهنمون باشم، اي پدر؛ اهريمن را پرستش مکن چرا که او بر خداي بخشايشگر عصايانگر است، مي ترسم عذاب خداي بخشايشگر تو را دريابد و تو دوست و همراه شيطان شوي (مريم 42- 46).
آزر در مقابل پند نيکو و احترام و ادب ابراهيم که براي دعوت او بسوي رستگاري و نيکو سرنوشتي است، راه اهريمن پيش گرفت و با عتاب و همراه با کلماتي درشت و شداد بجاي سپاس از درگاه خداي بي نياز اظهار داشت: اي ابراهيم آيا تو از خدايان من رويگرداني؟ اگر بازنيستي تو را سنگسار خواهم نمود از من دور شو تا تو را ديگر نبينم. (سوره مريم 47)
ابراهيم تهديدهاي نماينده بت پرستان آزر را با روي گشاده شنيد اما در دل اندوهگين شد و چون از هدايت او نوميد گشت او را بدرود گفت و کنج عزلت گزيد.
و ياد کن در اين کتاب ابراهيم را زيرا که او پيامبري بسيار راستگو بود، هنگامي که رو به سوي پدر خويش نمود و گفت اي پدر: براي چه پرستش مي کني بتاني را که نه مي شنوند و نه مي بينند و نه دردي از تو درمان مي کنند


در کتاب کريم آمده است: ابراهيم گفت بدرود اي پدر، بزودي از خداي بزرگ براي تو درخواست آمرزش خواهم نمود چرا که او بر من مهربان است و از شما و آنچه مي خوانيد جز خدا دوري مي گزينم و به کنج عزلت مي نشينم و پروردگار خويش را مي خوانم، شايد خواندن پروردگارم سبب شود که بدبخت نباشم . (سوره مريم 48 و 49)
سر کشي نااهلان، ابراهيم را از دعوت به خدا پرستي مايوس و نوميد نکرد و ناسپاسي آزر نيز اراده آهنين و سهمگين او را دوچندان کرد، خو را هيچ نباخت و با برهاني قوي که از ويژگيهاي حضرتش بود در مقابل اردوگاه ناسپاسان قد علم کرد .
پيوسته از آنان مي پرسيد: اي شمايان چه چيز را مي پرستيد و کدامين خداي را بنده‌ايد؟ اين تنديسها چه چيزند که شما در آستانشان گرفتار آمده ايد؟
ناسپاسان در پاسخ به ابراهيم گفتند: ما بتهامان را مي‌پرستيم و همواره در آستانشان به فروتني نشسته و دعا مي‌کنيم، همان بتاني که پدرانمان مي‌پرستيدند و ما نيز از پدرانمان پيروي مي‌کنيم.
ابراهيم به آنان گفت: پدرانتان نيز چون شما در گمراهي آشکاري بوده‌اند.
آنان به ابراهيم گفتند: آيا تو راه راستي را به ما نشان مي‌دهي و يا آنکه از بازيگران هستي؟
ابراهيم به آنان گفت بلکه پروردگار شما پروردگار آسمان‌ها و زمين است، آن آفريدگاري که آنها را آفريد و من نيز بر آفريدن او از گواهانم(انبياء52 تا 56) . بي‌خردان که دلهايشان مرده بود و گوشهايشان نمي‌شنيد و ديدگانشان نيز حقايق مسلم را نمي‌ديد و گويا مهر ناداني بر دل آنان رقم خورده بود، برهانهاي بلند ابراهيم در آنان کارگر نمي‌افتاد.
ابراهيم چاره‌اي نديد جز آنکه بساط بتان را به يکباره برچيند، پس قسم ياد کرد که چنين کند و در کمينگاه نشست و گفت: بخدا قسم تا هنگام بازگشت شما بتانتان را سياست مي کنم. (انبياء 59)
کلدانيان جشن ساليانه‌اي داشتند که مي بايست غذاي مفصلي را آماده نموده و در معبد جلوي بتها مي نهادند و خود به خارج شهر مي رفتند و مي گفتند در زمان غيبت ما بتها به اين غذاها برکت مي دهند.
ابراهيم که قسم ياد کرده بود چاره بتها کند، فرصت را مغتنم شمرد و تمارض نمود تا خود را از حضور در آن جشن سالانه معاف دارد و کلدانيان همه رهسپار بيرون شهر شدند، شهر خاموش و تنها بود و ابراهيم در کمين بتها؛ به سوي معبد رفت و منظره غمگين و جاهلانه کلدانيان را به نظاره نشست، بتهاي خرد و کلان، الهه‌هاي ريز و درشت که در جلوي آنها غذاهاي فراوان نهاده بودند!
ريش خندي زد و گفت چرا نمي خوريد؟ سکوت بر همه معبد طنين افکنده بود، دوباره پرسيد چرا سخن نمي گوييد؟ از ناداني بابليان فراوان برآشفت و چند بت را با دست و پا بر زمين زد، آتش غضبش همچنان شعله ور بود، تبري به دست گرفت و چاره بتان کرد، همه را به تکه هاي سنگ و چوب مبدل ساخت، فقط يک بت را مجال داد و آن هم بت بزرگ بود .
ابراهيم مقصدي عالي را در سر مي پروراند...

[بانوی سرخ]

ابراهیم
قسمت سوم

بت شكن
ابراهیم که قسم یاد کرده بود چاره بتها کند، شهر خاموش و تنها بود و ابراهیم در کمین بتها؛ به سوی معبد رفت و منظره غمگین و جاهلانه کلدانیان را به نظاره نشست، ریش خندی زد و گفت چرا نمی خورید؟ سکوت بر همه معبد طنین افکنده بود، دوباره پرسید چرا سخن نمی گویید؟
ابراهیم مقصدی عالی را در سر می پروراند، بنابراین همه بتها را تکه تکه کرد جز بت بزرگ را شاید که به او برگردند و زبونی بتان و گمراهی خویش را به نظاره نشینند (انبیا 58) .
ابراهیم بت شکن حال با خاطری آرام و قلبی مسرور، پاره‌های خرد شده بتان را به حال خود گذاشت و معبد را ترک گفت و شادان از اینکه ریشه‌های فساد و تباهی و شیطان پرستی را برکنده است .
لیک در انتظار بود، در انتظار آنچه که کلدانیان پس از دیدن این شکست بزرگ انجام خواهند داد، بنابراین خود را آماده عکس العمل آنان نمود.
کلدانیان به شهر بازگشتند و به سوی معبد شتافتند تا برکت طعامهای خود را ببینند، ناگاه با دردی جانکاه مواجه گردیدند و شگفتی و بهت و حیرت تمام وجودشان را فرا گرفت، بتکده دیگر بتی ندارد جز بتی بزرگ که تبری زرین بر دوش دارد، مصیبت تمام شهر را فرا گرفت، ضجه و ناله از سوی هر بت پرستی به هوا برخاست، چندی به این منوال گذشت تا آنکه کلدانیان به خود آمدند و در پی بت شکن گردیدند .
و گفتند: چه کسی چنین جنایتی را به خدایان ما روا داشته است؟ بدرستیکه او از ستمکاران است .
دیگر بت پرستان گفتند: جوانی را که به او ابراهیم می گویند، شنیده‌ایم که از بتان ما به بدی یاد می‌کرد (انبیاء 59 و60) .
بت پرستان نا سپاس به مقصد رسیدند و بت شکن را شناختند، آری ابراهیم بتها را شکسته بود .
پس از اینکه بت شکن را شناختند، عزم آن کردند تا او را در محکمه ای بزرگ محاکمه کرده و به کیفر رسانند ، ابراهیم نیز خواهان چنین محکمه ای بود تا جهل بت پرستان را به چالش کشد و چه حضوری بهتر از این حضور .
ابراهیم که در اقامه برهان قاطع، یگانه روزگاران است خواهان آن بود تا همگان در جمع پریشانی گرد هم آیند و او با براهینی برنده و بلند، سستی اندیشه هایشان را بر ملا سازد و راه حق را از بیراهه نا حق بر آنان نمایان سازد .
به سوی وی شحنه‌ها را گسیل داشتند و محفلی را آراستند، بت شکن را دست بسته و غل به پای افکنده آوردند، قاضی القضات که او نیز گبر بت پرستی بود از او پرسید آیا تو بر سر خدایان ما چنین آورده‌ای؟
ابراهیم با همان برهان ساطع و دلیل قاطع خویش که در رفتار و گفتارش آشکار بود گفت: بلکه بت بزرگ چنین بر سر آنان آورده است چرا از خودشان نمی‌پرسید؟ اگر سخن می‌گویند! (انبیا 62).
و خداوند گفت: ننگ بر شما و بر خدایان شما آیا نمی خواهید از لجن زار نادانی درآیید و راه عقل و دانش را پیشه سازید؟ (سوره انبیاء 55-70 )

بت پرستان در هراسی بس عمیق فرو رفتند، عقلهایشان بر دلهای سیاهشان می‌خندید، سر در گمی و حیران از ژرفای این حجت بلند بر وجودشان چنان سایه افکنده بود که سستی اندیشه هایشان آشکار شد، ناگزیر به ملامت یکدیگر پرداختند و گفتند: بتهایمان را بی پاسبان رها کردید و اینک هر آینه از ستمکارانید (انبیاء 64) .
همه سرها به زیر بود و نجوایی آشکار شد: ای ابراهیم تو خود خوب می‌دانی که این بتان سخن نمی گویند (انبیا 65) .
ابراهیم در پاسخ نجوای آنان گفت: پس آیا پرستش می کنید آنچه را که نه سودی برای شما دارد و نه زیان؟ آن توانای متعال شایسته پرستش است یا این سنگ‌ها و چوب هایی که خود تراشیده‌اید؟
ننگ بر شما و بر خدایان شما آیا نمی خواهید از لجن زار نادانی درآیید و راه عقل و دانش را پیشه سازید؟ (سوره انبیاء 55-70 )
سکوتی بس غریب بر جماعت نادانان سایه افکنده بود و جلسه داوران راه بجایی نمی برد، منطق ابراهیم صداهای اهریمنی را در گلو خفه کرده بود و سستی اندیشه های آنان نمایانتر.
گروه داوران که در مقابل منطق ابراهیم ناتوان و زبون شده بودند بیراهه‌ای دیگر پیشه ساختند تا شاید دلهای سیاه خویش را مرهمی نهند، پس رای صادر کردند و جارچیان با طمطراقی سهمگین در کوچه‌ها و خیابانهای بابل بانگ برآوردند و جار زدند که ابراهیم را بسوزانید و خدایانتان را یاری کنید اگر شمایان کنندگانید (انبیاء 68)
همگان در اندیشه سوزاندن ابراهیم از هر سو هیزم آوردند و در میدان بزرگ شهر آتشی بس عظیم آراستند و افروختند، زبانه‌های آتش تیغ بسوی آسمان می کشید، ابراهیم بت شکن را با دست های بسته و سلسله های به گردن آویخته آوردند، بت پرستان هلهله کنان همراه با شادی و سرور به خدایان دروغین تقرب می جستند و همه آماده اجرای حکم و سوزاندن ابراهیم بودند .
حکم اجرا شد و ابراهیم را به درون آتش پرتاب کردند، ابراهیم نیز با دلی شاد و ضمیری امیدوار به رحمت کردگار و سرشتی آکنده از ایمان به خدای متعال خود را به آتش سپرد .
اما آتش چه کرد؟

ادامه‌ی ماجرا را در قسمت آینده بخوانید

[بانوی سرخ]

ابراهيم

قسمت چهارم
گلستان در آتش



ابراهيم محكوم به آتش شده بود. حکم اجرا شد و ابراهيم را به درون آتش پرتاب کردند، ابراهيم نيز با دلي شاد و ضميري اميدوار به رحمت کردگار و سرشتي آکنده از ايمان به خداي متعال خود را به آتش سپرد .
اما آتش چه کرد؟

آتش بر خلاف آنچه که مقتضاي طبيعي اوست و جز سوختن واژه‌اي در قاموس او نيست به فرمان فرمانرواي لايزال بر ابراهيم سرد و گوارا درآمد (انبياء 69)
روزها گذشت و آن آتش برافروخته رو به سردي نهاد و آرام آرام شعله هاي فروزان به تلي از خاکستر گراييد ومردم بابل صحنه‌اي شگفت را به نظاره نشستند!
نادانان ديدند که ابراهيم در دل آن تل خاکستر، شادان، آسوده و تندرست به ستايش و پرستش خداي يگانه مشغول است، هر چه چشمهاي خويش را مي ماليدند شگفتيشان افزون مي گشت، لاجرم سرها را بزير انداختند و از شرمساري به اين سو آن سو پراکنده گرديدند و ابراهيم نيز راه خانه پيش گرفت و نزد اهلش آمد.
روزها گذشت و ولوله معجزه ابراهيم بر سر زبانها بود و اندکي از بابليان با اين برهان شگفت آور الهي موحد گشتند.
اين رخداد بزرگ کاخ سلطان کلدانيان را نيز به لرزه درآورد، تا آنجا که نمرود بن کنعان بن کوش که بزرگ جماعت بت پرستان بود از جريان معجزه ابراهيم با خبر گرديد و ابراهيم را نزد خود فرا خواند و او را مورد عتاب و خطاب قرار داد و گفت: جماعت بابليان را به ناکجا آباد برده‌اي، شهر را به آشوب کشيده‌اي، آخر بگو آن خدا کيست که بابليان و کلدانيان و رعاياي ما را بسوي او مي خواني؟ آيا جز من خدايي در اين ديار سراغ داري؟ چه کسي سزاوارتر است از من به پرستش؟ ابراهيم در پاسخ به او گفت: پروردگار من هموست که جان مي بخشد و جان مي ستاند، آفريدگار همه کائنات است و نابود کننده آنان و شيرازه هستي در کف توانگر اوست .
آتش بر خلاف آنچه که مقتضاي طبيعي اوست و جز سوختن واژه‌اي در قاموس او نيست به فرمان فرمانرواي لايزال بر ابراهيم سرد و گوارا درآمد (انبياء 69)


پسر کنعان راه سفسطه را گزيد و به ابراهيم گفت من نيز چون خداي تو زنده مي کنم و مي‌ميرانم (بقره 258)، يعني هر آنکه را که بخواهم مي کشم و از ميان محکومان هر آنکه را که بخواهم زنده نگه مي‌دارم .
نمرود با نيرنگهاي بيان حقيقت کلام ابراهيم را در وراي پرده‌اي سخت پنهان ساخت، اما ابراهيم با همان برهان قاطعي که ويژه او بود در مصاف او بر آمد و گفت: پروردگار من هماني است که خورشيد را از جانب خاوران، جهان تاب مي‌سازد تو اگر توان لايزالي داري فرمان ده تا تا خورشيد از سوي باختران جهان افروز گردد.
کتاب کريم در اين باره مي‌فرمايد: از شگفتي انگشت بدهان گرفت آن کافر ناسپاس و خود را مقهور برهان قاطع ابراهيم بت شکن ديد و چاره‌اي جز رهانيدن ابراهيم نديد، پس ميدان مجادله را ترک گفت و ابراهيم را رها ساخت و با نيرنگهاي ديگري وارد ميدان مخاصمه و جنگ با ابراهيم شد، بدين سبب در کنار ابراهيم جاسوساني گماشت، تا آمد و شدهاي آن پيامبر برزگ را تحت سيطره قرار داده و مانع گرايش بابليان به ابراهيم و مکتب ابراهيمي شوند، عرصه بر ابراهيم هر روز تنگتر و تنگتر مي شد تا آنکه او به ستوه آمده و به انديشه هجرت افتاد.
بابل که سرزميني در عراق است را به سوي فلسطين ترک گفت و به گمان اينکه اهل حران در فلسطين آزاده و حق جويند به سوي آن شهر روانه شد، وارد آن سامان شد و مدتي را در آن ديار سکني گزيد، ديري نپاييد که دريافت حرانيان نيز بجاي اينکه خداي متعال را پرستش نمايند در آستان خورشيد و ماه و ستارگان سر فرود مي آورند، در دل اندهگين شد و چاره اي جز هدايت آنان نديد، پس مصمم گشت تا راه هدايت را از بيراهه ضلالت بر آنان بنماياند.
چاره‌ها انديشيد تا چگونه شرکشان را به آنان گوشزد کرده و گامهاي آشکار شيطان را در انديشه هايشان به آنان ياد آور شود، تا آنکه با ترفندي جانانه درس توحيد و خدا پرستي را به آنان گفت.
شبي فرا رسيد و ستاره زهره با درخشندگي تمام در دل آسمان ظاهر گشت، ابراهيم خود را از آنان وانمود کرد و هم انديشه آنان نشان داد و گفت: چه زيبا ستاره اي است! اين ستاره زيبا که در پهناي آسمان مي درخشد پروردگار من است، حرانيان که چون ابراهيم را هم انديشه خود پنداشتند، شادمان گشته و گمان بردند که ابراهيم شيفته جلالت زهره گرديده است، اما ديري نپاييد که زهره رو به باختر نمود و افول کرد و همگان نيستي زهره را به چشم سر ديدند.
ابراهيم به آنان گفت: همه بودها در بقاي خود نيازمند وجودي هستند که همواره پايدار و باقي باشد، وجودي که پيوسته احاطه کامل بر زواياي هستي داشته باشد، بنابراين ستاره اي که رو به افول نهد نمي تواند آفريدگار جهان باشد.
اما شبي ديگر و مشرکاني ديگر و گوشه اي ديگر از فلسطين، پاسي از شب گذشته، و ماه در گستره آسمان به زيبايي تمام هويدا شد، ابراهيم رو به ماه کرد و گفت: اين پروردگار من است ، چرا که اين بزرگتر است و زيباتر .
ماجرا همچنان ادامه دارد

[بانوی سرخ]

ابراهیم



قسمت پنجم
http://img1.tebyan.net/big/1387/09/391542028520714716597781731132411003523225.jpg

از ماه من تا ماه گردون


ابراهیم به بت‌پرستان گفت: همه‌ی بودها در بقای خود نیازمند وجودی هستند که همواره پایدار و باقی باشد، وجودی که پیوسته احاطه کامل بر زوایای هستی داشته باشد، بنابراین ستاره ای که رو به افول نهد نمی تواند آفریدگار جهان باشد .

اما شبی دیگر و مشرکانی دیگر و گوشه‌ای دیگر از فلسطین، پاسی از شب گذشته، و ماه در گستره آسمان به زیبایی تمام هویدا شد، ابراهیم رو به ماه کرد و گفت: این پروردگار من است ، چرا که این بزرگتر است و زیباتر .
ماه پرستان که ابراهیم را از خود پنداشته بودند و هم اندیشه خویش قلمداد کرده بودند، با شادی وصف ناپذیری، حقانیت اندیشه خود را به رخ دیگران می کشیدند، دیری نپایید که آن ماه فروزان نیز چهره برکشید و در دل آسمان محو و نابود شد و ابراهیم فرمود: چنانچه پروردگارم دست مرا نگیرد و هدایتم ننماید، هر آینه از جماعت گمراهان خواهم بود و اینگونه بود که بطلان عقیده ماه پرستان را نیز بر آنان آشکار ساخت.
شب، رخ از لوح هستی برفکند و کم کمک قرص زیبای خورشید همه جا را روشن کرد، بزرگتر و بزرگتر و روشن‌تر و روشن‌تر و اینک جمع پریشانی دیگر از مشرکان حران.
ابراهیم به جماعت حرانیان گفت: شاید این پروردگار من است؟ بله این پروردگار من است، چرا که این ستاره بزرگ در بزرگی مثل و مانندی ندارد و از سائر اختران بزرگتر و زیباتر است، خورشید پرستان از سخنان ابراهیم بر خود بالیدند و آیین خود را برترین آیین یافتند.
بیزارم از آنچه شما شریک خدای بزرگ قرار می‌دهید و تنها به خدایی رو می‌آورم که آسمانها و زمین را آفرید، حق گوی راستین و خود نیز از دگر پرستان نیستم


خورشید روز کامل را در آسمان بود و کره خاکی از وجود آن نور فروزنده، روشن و نورانی، اما شب فرارسید و خورشید نقاب بر رخ آسمان برافکند و به سوی محاق کامل ره سپرد و شب شد و دیگر خورشیدی در آسمان نبود، بدین منوال معلوم شد که سلطان اختران نیز نگه دارنده عالم هستی و آفریگار هستی‌ها نیست و خود با اراده دیگری طلوع و غروب می کند .
ابراهیم چون به همراه حرانیان صحنه افول خورشید به سوی باختران را مشاهده کرد و آنان را نیز آماده قبول حقیقت یافت با آوازی بلند گفت: ای جماعت؛ به درستی که بیزارم از آنچه شما شریک خدای بزرگ قرار می‌دهید و تنها به خدایی رو می‌آورم که آسمانها و زمین را آفرید، حق گوی راستین و خود نیز از دگر پرستان نیستم (انعام 77).
اندوه آنجا بود که اهل حران نیز از قبول حق بر تافتند و در مقام مجادله و بگو مگو بر آمدند، با ابراهیم به محاجه و احتجاج آوری پرداختند و آن فرستاده الهی را آزردند.
ابراهیم به آنان گفت آیا در باره خدایی با من به مجادله و احتجاج پرداخته‌اید که او مرا به سوی راه راستی هدایت فرمود.
حرانیان که تاب منطق ابراهیم را نداشتند راه تهدید را پیشه ساختتند و آن رسول گرامی را از خشم خدایانشان که همان خورشید و ماه و سایر اختران باشد بر حذر داشتند.
اما ابراهیم در پاسخ آنان گفت: از خشم خدایان دروغینتان هراسی ندارم، جز آنکه پروردگارم چه بخواهد که خواست او بر همه خواست‌ها چیره است، پروردگاری که گستره دانشش همه چیز را بر گرفته، آیا نمی‌خواهید پند گیرید؟ چگونه بهراسم از خدایان دروغینتان و حال آنکه شمایید که نمی‌ترسید از خدای توانگر بسیار مهربان، ممکنات را شریک خدای بزرگ قرار می دهید در حالی که هیج برهانی بر دگرپرستی خود به همراه ندارید، حال خود به داوری نشینید و بگویید کدام گروه در امنیتند و کدام گروه باید بر حذر باشند اگر شما دانایانید؟ (انعام 76 تا 81) .
حقیقت جویانی از فلسطین و حران به براهین محکم و نورانی ابراهیم به راه راست رهنمون شدند و از موحدان گردیدند، اما گروه دیگری نیز در تاریکی نادانی و ناسپاسی غوطه ور ماندند و پیوسته به عناد و لجاجت با آن پیامبر گرامی روزگار سپری می کردند و از حلقه اهل توحید دور ماندند.

داستان ازدواج ابراهیم را در شماره‌ی آینده بخوانید

[بانوی سرخ]

ابراهیم

قسمت ششم

http://img1.tebyan.net/big/1387/09/9280145108232240149112861192392544364155172.jpg

ابراهیم داماد می‌شود
رخداد نگاران آورده‌اند که ابراهیم در سی و هفت سالگی در بابل دختر خاله و یا دختر عموی خود ساره دختر لاحج پیامبر را به کابین نکاح خود در آورد و پس از هجرت از بابل به سوی حران آمد و در حران نیز چون بابل دعوت به سوی توحید را لحظه ای کنار نگذاشت و گروهی اندک از فلسطین به آیین ابراهیمی گراییدند که پیشتر بدان اشارت رفت.
در یکی از سالها شهر حران رو به خشکی نهاد و آسمان از ریزش رحمت الهی دریغ نمود و مردم در عسرت و سختی روزگار سپری می کردند، قیمتها هر روز رو به صعود بود و زندگی دشوار، بدین سبب ابراهیم به اندیشه هجرت افتاد و به همراه همسرش ساره راهی مصر باستان شد.
آورده‌اند که ساره نیز چون خدیجه‌ام المومنین ثروتی بسیار داشت و آن مال بسیار را در اختیار ابراهیم پیامبر گذاشت تا ابراهیم در راه اعتلای توحید صرف نماید، بنابراین با اموالی که در اختیار داشت وارد مصر شد.
لطافت روح، مکارم اخلاق، طبیعت آرام، سخنان نرم و کشاننده، شکیبایی، مناعت طبع، عزت و پشتکار از او انسانی با نفوذ ساخت و بدین سبب درمدتی نه چندان بلند، ثروتی سرشار اندوخت و شهرتی بسیار یافت تا جایی که رشک بران بر او رشک می بردند، ابراهیم به جهت منزلتی که یافته بود از معدود شخصیت هایی بود که مورد نظر امپراتور مصر واقع گردید و در یکی از جلساتی که با پادشاه مصر یعنی "سنان بن علوان بن عبید بن عولح" در حضور حضرتش برگزار شد، آن پادشاه کنیزی به نام هاجر را پیش کش ساره همسر ابراهیم نمود و بدین سان هاجر وارد زندگی ابراهیم شد.
هر روز دامنه شهرت ابراهیم گسترش می یافت و دشمنان رشگشان بیشتر و آزارشان فزونتر، تا آنجا که ابراهیم از مصر نیز صرف نظر کرده، دوباره راهی فلسطین شد، ابراهیم را در سفر به فلسطین همسرش ساره و خادمه همسرش هاجر همراهی می کردند، آن بزرگوار با همان ثروتی که در مصر اندوخته بود راهی فلسطین شد و در میان عشیره خود و در کنار عده معدودی که به آیین او ایمان آورده بودند سکنی گزید.
ساره نیز چون خدیجه‌ام المومنین ثروتی بسیار داشت و آن مال بسیار را در اختیار ابراهیم پیامبر گذاشت تا ابراهیم در راه اعتلای توحید صرف نماید


سالها گذشت اما ابراهیم را فرزندی حاصل نگشت، ساره که دختر عموی او بود در سالهای زندگی مشترک فرزندی به دنیا نیاورد، بدین سبب خود رضایت داد تا "هاجر" در کابین نکاح ابراهیم هشتاد و شش ساله در آید، چون این حادثه مقدس رخ نمود، پس از چندی هاجر، فرزندی چون قرص ماه را بدنیا آورد و محفل گرم ابراهیم گرمتر شد، ابراهیم نام آن نیک فرزند را اسماعیل نهاد، هر روز که می گذشت اسماعیل نزد پدر عزیز‌تر و گرامی‌تر می‌گشت تا جایی که به تمام معنا غره العین پدر گردید، این علاقه سبب شد تا ابراهیم نسبت به مادر اسماعیل هاجر نیز نگاهی ویژه نماید.
چنین شد که ساره پیر که خود چنین خواسته بود، تاب نیاورد و به ابراهیم گفت هاجر و اسماعیل را به نقطه دوری ببر و مرا از این رنج پیوسته برهان.
ابراهیم به فرمان خدای دادگر درخواست او را اجابت کرد و راهی سرزمین سوخته، دور و بی آب علف حجاز شد، روزها و شب‌ها گذشت تا آنکه ابراهیم به همراه هاجر و فرزند شیر خواره‌اش اسماعیل به سرزمینی رسیدند که در میان کوهها و دره‌ها واقع، و از فرط گرما، تشنگی و خشکی بر جای جای آن دیار سایه افکنده بود.
ابراهیم به فرمان خدای بزرگ، هاجر و فرزند شیرخواره‌اش اسماعیل را با اندک قوت و نانی تنها گذاشت و در مقابل گریه‌ها و زاری هاجر به او فرمود: این خواست پروردگار جلیل است و اوست که حافظ و نگاهبان شماست.
ابراهیم بسوی فلسطین و به نزد ساره بازگشت و هاجر و اسماعیل تنها و نگران در وادی تفتیده حجاز.
دیری نپایید که آن قوت به پایان رسید و اسماعیل از فرط تشنگی بی تاب شد و چنگال مرگ بر آن سرزمین تشنه سایه افکند، اما هاجر دل به کرم و لطف خدای لطیف ببست و در آن وادی به دنبال جرعه ای آب و لقمه‌ای نان می‌گشت.

این داستان ادامه دارد...

[بانوی سرخ]

ابراهيم
قسمت هفتم

http://img1.tebyan.net/big/1387/09/7441941041122451618964217179371169224246.jpg

تولد زمزم
ابراهيم به فرمان خداي بزرگ، هاجر و فرزند شيرخواره‌اش اسماعيل را با اندک قوت و ناني تنها گذاشت و در مقابل گريه‌ها و زاري هاجر به سوي فلسطين و به نزد ساره بازگشت.

آه هاجر و فغان اسماعيل از يک سو، تشنگي و گرسنگي از يک سو و غربت درد آور و تنهايي اندوهبار نيز از سويي ديگر، هاجر را احاطه کرده بود، در نزديکي هاجر کوهي بود که در روزهاي واپسين صفا نام گرفت، بسوي کوه صفا شتابان رفت تا که چيزي يابد اما دريغ! و چون چيزي نيافت با چشماني گريان بازگشت، در راه بازگشت در آن سوي وادي، کوه ديگري بود که آن را نيز مروه نام نهادند، سرابي در دامنه آن کوه پديدار گشت و تا سراب را ديد به گمان اينکه آب است، شتابان بسوي آن سراب دويد و به کوه مروه رسيد، اما آبي نديد، لاجرم بسوي صفا شتافت و دوباره گمان برد که در کوه مروه چشمه آبي است، سراسيمه مي دويد تا شايد جرعه اي آب يافته و فرزند شير خواره‌اش را از تشنگي و مرگ نجات بخشد، اما دريغ از قطره آبي.
هفت بار اين راه طولاني هزار زراعي را پيمود و "در بين صفا و مروه سعي فراوان فرمود" و همواره از خداي بزرگ طلب ياري مي‌نمود، گاهي هروله مي کرد و گاهي از فرط خستگي گامهايش بر زمين مي افتاد و توان راه رفتن نداشت، ناگزير به سوي فرزند آمد تا شايد؟
اسماعيل شيرخواره نيز از سوز تشنگي نقش زمين بود و گامهاي مبارکش را بر زمين مي کشيد و شايد که ديگر هيچ!
بحران به اوج خود رسيده بود.
ناگاه با لطف و مرحمت خداي مهرورز بخشايگر زندگي بخش، در زير پاي آن کودک پاک سرشت چشمه آبي نمايان شد و مادر از بسياري خوشحالي و شعف از درياي غم و اندوه رها گرديد، کودکش را در آغوش کشيد و لبهاي خشکيده‌اش را از همان آب ترساخت و کم کم سينه هاي محبتش را به کام فرزند مبارکش اسماعيل نهاد.
ابراهيم گفت: بار پروردگارا؛ گروهي از فرزندانم را در وادي خشک و بدون زراعت مکه نزد خانه محترم تو، جاي داده‌ام، بار پروردگارا تا نماز را به پاي دارند، پس دلهاي مردمان را بسوي آنان گرايش ده و آنان را از ميوه هايت روزي گردان، شايد که سپاس تو گويند‌(ابراهيم 37).


چون آب در آن درّه دور دست از زمين جوشيد، شميم آب، پرندگان را به سوي خود کشاند و آنان با شمّ ويژه آبيابي که دارند از فرسنگ هاي دور پي به وجود آن بردند و به طرف آن درّه، روي آوردند، بر اثر آمد و شد پرندگان قوم جُرْهُم كه از عربهاي يمن بودند و از سالها پيش در گوشه اي از سرزمين حجاز به سر مي بردند و کاستي آب هميشه آزارشان مي‌داد، به سوي نقطه‌اي كه پرندگان آمد و شد داشتند روي آوردند و چون از پيدايش آب زمزم اطلاع حاصل کردند با خوشحالي به سوي کوه صفا کوچ کردند و با اجازه هاجر در همان دره دور دست و در نزديکي آن چشمه رحل اقامت افكندند و سکني گزيدند و بدينسان هاجر و اسماعيل از غربت، تنهايي و وحشت نجات يافتند و بدينگونه شهر مكه پي ريزي شد و دعاي ابراهيم به اجابت آراسته شد.
بار پروردگارا؛ گروهي از فرزندانم را در وادي خشک و بدون زراعت مکه نزد خانه محترم تو، جاي داده‌ام، بار پروردگارا تا نماز را به پاي دارند، پس دلهاي مردمان را بسوي آنان گرايش ده و آنان را از ميوه هايت روزي گردان، شايد که سپاس تو گويند‌(ابراهيم 37).
تا آن زمان تنها فرزند ابراهيم، اسماعيل بود و دلبند پدر و ابراهيم همواره دل به او خوش مي‌داشت، ليک براي اجراي فرمان الهي دوري فرزند دلبند خويش را به جان مي خريد و شکيبايي مي نمود، روزها از پي شبها مي‌گذشت و اسماعيل در وادي حرام بزرگ و برمند‌تر مي شد، تا آنکه جواني دلير و سترگ گرديد.
و اينک زمان آزمايش بزرگ الهي فرارسيده، تاريخ مانند ابراهيم را بخود نديده، پيامبري که سراسر عمر پر برکتش به نبرد با ناداني و دو گانه پرستي و آزمون هاي بزرگ الهي گذشت و اکنون، آزمايشي بزرگ، در زماني که بيش از هر زمان نيازمند اسماعيل است، کهولت سن بر وجودش مستولي گشته، آثار پيري بر چهره‌اش نقش بسته و تنها فرزندش اسماعيل را بايد به قربانگاه ببرد.
ابراهيم شبي در خواب ديد که خداي بزرگ او را فرمان مي دهد تا اسماعيل يگانه فرزند و ميوه دلبندش را قرباني نمايد، حال پير شده و بايد به چنين آزموني بزرگ تن در دهد.

[بانوی سرخ]

ابراهیم
قسمت هشتم

http://img1.tebyan.net/big/1387/09/170161214194209225179196523121022417927195176.jpg

قربانی
ابراهیم شبی در خواب دید که خدای بزرگ او را فرمان می‌دهد تا اسماعیل یگانه فرزند و میوه دلبندش را قربانی نماید، حال پیر شده و باید به چنین آزمونی بزرگ تن در دهد.

آزمونی بس جانکاه و سخت است، چرا که سالهای سال منتظر طفلی بوده تا دل به او بندد، تا جوان بود که ساره همسرش فرزندی برای او نیاورد و حال که پیر شده و از کنیزکی مصری، خداوند بزرگ فرزندی دلبند به او عطا فرموده و سالهایی را نیز به غم هجران او گرفتار آمده و اکنون که جوانی برومند گردیده و مایه دلگرمی پدر، باید که با دستان خود شمع وجود نازنینش را خاموش سازد و حلقوم لطیفش را بدرد.
ابراهیم برای تحقق این آزمون بزرگ الهی راهی حجاز شد و پس از طی مسیر طولانی کنعان تا حجاز به مکه رسید، اسماعیل را دید و او را در آغوش کشید و گفت: ای دیده دو چشمانم در خواب دیدم که تو را سر می‌برم پس بنگر که چه می‌بینی.
ابراهیم این سخن را از آن رو به اسماعیل گفت تا نظر و رای او را در این آزمون جویا شود، تا اینکه به جبر اسماعیل را آلوده آزمون الهی خویش نگرداند، لیک پاسخ اسماعیل موجب شگفتی انسان می‌شود و با اندکی اِمعان نظر به عظمت و بلندای مقام اسماعیل پی می‌برد، بنده‌ای که در این آزمون مانند پدر سربلند سربلند حائز بلندترین رتبه بندگی گردید و بی‌جهت نیست که بزرگترین موحدان عالم از صلب او هویدا گردیدند و سالار شهیدان کربلا نام گرفتند.
آری اسماعیل در پاسخ به پدر گفت: ای پدر هر آنچه بدان امر شده‌ای اجرا فرما، ان شاء الله مرا در این آزمون از شکیبایان خواهی یافت (صافات 102).
آری چنین پدری را چنین فرزندی شاید!
آورده‌اند که ابراهیم فرزند دلبند خویش را که گویا در آن رخداد بدر کاملی بیش نداشت در آغوش کشید و بر سر و روی او بوسه زد سپس تیغی به دست گرفت و تیزی تیغ را بر حلقوم فرزند نهاد.
برخی از مفسران و دانشمندان براساس روایتی از حضرت ثامن الحجج (علیهم السلام) گفته‌اند که منظور از ذبح عظیم حضرت سید الشهدا (علیه السلام) است

بلای عظیمی است که بندگان بزرگ الهی بدان گرفتار آیند، ابراهیم بزرگ موحدان تاریخ است از آغاز تا کنون، بدین سبب او شایسته چنین آزمون سختی است، با این وصف آورده‌اند که دلش می‌لرزید و دستانش نیز هم، عرقی سرد بر جبین مبارکش پدیدار گشته بود، او را یارای این عمل نبود، دلبستگی پدرانه و وسوسه‌های شیطان بارها او را از این آزمون سخت باز می‌داشت و هر بار از این مصیبت به خدا پناه می‌برد و شیطان را رمی می‌نمود و از خود می‌راند.
لیک فرمان حق را بیاد آورد و با استواری تمام، امر الهی را تحقق بخشید و تیغ را برگردن دلستان خویش به گردش درآورد و خدای بزرگ را راضی و خشنود دید.
هر چه تلاش کرد تا بُرندگی تیغ گلوی فرزند را بدرَد چنین نمی‌شد، ناگزیر تیغ را رها کرد و دستان مبارکش را بسوی آسمان بلند کرد و از خدای بزرگ استمداد فرمود تا او را در این عمل سهمگین یاری نماید.
یزدان متعال سترگی او را ستود و بر این استوار گامی تحسین گفت و بدو رحمت فرستاد و ندا داد: که ‌ای ابراهیم در رویای خویش راستین بوده‌ای و ما این چنین پاداش نیکو کاران را عطا می‌کنیم، به درستی که این آزمون آزمایشی بزرگ و آشکار است.
ابراهیم از این آزمون بزرگ با سربلندی بیرون رهید و فرزند دلبند را از روی خاک بلند فرمود و در بر گرفت، آن دو پیامبر الهی بر این لطف و عنایت خداوندی سپاس گفتند و نماز شکر بجای آوردند و شادمان بودند.
در نوشته‌های گوناگون آمده است که کار چون به اینجا رسید خدای بزرگ گوسفندی را از بهشت نزد ابراهیم فرستاد و ابراهیم نیز تا تیزی تیغ را بر حلقومش نهاد، فوراً ببرید و خون از گلوی آن گوسفند جاری گردید.
و بدینسان سنت قربانی در حج جاری گشت و مسلمانان هر ساله از اقصی نقاط جهان به سرزمین مکه و منی و مشعر و عرفات می‌روند تا یاد و خاطره ابراهیم و اسماعیل و هاجر را زنده نگه دارند و اینگونه پرودگار جلیل به پاس خدا باوری ابراهیم و همسر و دردانه‌اش، مکه را بیت الله الحرام قرار داد و حج را به جهانیان ارزانی داشت و پاداش نیکو کاران را عطا فرمود.

http://img1.tebyan.net/big/1387/09/1282502061362332546418248222192548019122244.jpg

در این مقال جای سخنی عمیق و جانکاه سبز است و آن تفسیر این آیه شریفه "وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیم" یعنی و او را در ازاى قربانىِ بزرگى باز رهانیدیم (صافات 107).
مفسران چون علامه بزرگوار طباطبایی در المیزان آورده‌اند که چون ماموریت الهی ابراهیم پایان یافت، خدای تعالی قوچی بزرگ را به سوی او فرستاد و آن قوچ فدایی اسماعیل شد، این قربانی بدین سبب عظیم است که نسبت با خدا دارد و چون از آسمان آمده است بزرگ است و با اهمیت، اما برخی از مفسران مانند ملامحسن فیض در تفسیر صافی و علامه حویزی در نور الثقلین و علامه بحرانی در البرهان و علامه مجلسی در بحار الانوار براساس روایتی از حضرت ثامن الحجج (علیهم السلام) گفته‌اند که منظور از ذبح عظیم حضرت سید الشهدا (علیه السلام) است.

[بانوی سرخ]

ابراهيم
قسمت نهم

http://img1.tebyan.net/big/1387/09/23010119814920528112812414245142851065315.jpg

ذبح عظيم

گفته آمد كه: برخي از مفسران مانند ملامحسن فيض در تفسير صافي و علامه حويزي در نور الثقلين و علامه بحراني در البرهان و علامه مجلسي در بحار الانوار براساس روايتي از حضرت ثامن الحجج (عليهم السلام) گفته‌اند که منظور از ذبح عظيم حضرت سيد الشهدا (عليه السلام) است.
روايت رضويه را که گويا از نظر سندي نيز مورد نظر برخي از محدثين است مرحوم شيخ صدوق در خصال چنين آورده است: و آنگاه که قوچي بزرگ در زير دستان ابراهيم قرار گرفت و به آن گرامي گفته شد که تو در ماموريتت پيروز و سربلند گشته‌اي، ابراهيم به جهت خشنودي خداي بزرگ درخواست نمود که اجازه ذبح اسماعيل فراهم ‌آيد و اسماعيل را ذبح نمايد، تا با تحمل غم و اندوه مصيبت فرزند، درجاتش تعالي يابد، پروردگار جليل از او پرسيد اي ابراهيم محبوبترين مخلوقاتم نزد تو کيست؟
ابراهيم گفت: محبوبتر از حبيبت محمد نيافريدي.
فرمود: او نزد تو محبوبتر است يا خودت؟
ابراهيم گفت: البته او.
فرمود: فرزند او محبوبتر است يا فرزند تو؟
ابراهيم گفت: البته فرزند او
فرمود: آيا شهادت فرزند حبيبم محمد را که دشمنانش از روي ستم ذبح مي‌کنند نزد تو اندوهگين‌تر است يا ذبح فرزندت اسماعيل به دست تو؟
ابراهيم گفت: ذبح او بدست دشمنانش مرا اندوهگين ساخت .
فرمود: اي ابراهيم مردي شقي از امت محمد (صلي الله عليه و آله) بعد از او فرزندش حسين را ستمگرانه همچون گوسفند ذبح مي‌کند و گرفتار غضب من مي‌شود، و بدين سبب دل ابراهيم اندوهگين شد و چشمانش گريان.
وحي آمد که ‌اي ابراهيم ناله‌ات را پذيرفتيم، آن‌چنان‌که اشکت روان باشد و آهت سرد وسوزان و ناله‌ات بلند بر قرباني شدن دلستانت اسماعيل و بر درجاتت افزوديم و مقامت را تعالي بخشيديم بر اين مصيبت بزرگ و جانکاه.
آري آن فتنه‌اي که ابراهيم بدان گرفتار آمد و هزاران فرسنگ راه را براي آن آزمون درنورديد و در راه آن سنگها به شيطان رمي فرمود و خداي بزرگ به پاس آن همه بردباري و بندگي ماجراي حج را تشريع فرمود، به ذهن آدمي دور است که به قوچي بزرگ ختم يابد، اين ماجرا تا پايان هستي بايد دل هر انسان آزاده‌اي را اندوهگين سازد، اسماعيل بايد زنده باشد تا پيشوايي موحدان عالم همواره به دست ابراهيميان و اسماعيليان و حسينيان باشد و حسين براي هميشه تاريخ ذبيح الله.
آيا شهادت فرزند حبيبم محمد را که دشمنانش از روي ستم ذبح مي‌کنند نزد تو اندوهگين‌تر است يا ذبح فرزندت اسماعيل به دست تو؟


چون ماموريت الهي به پايان رسيد، ابراهيم، اسماعيل و هاجر را بدرود گفت و راهي کنعان شد و با ورود او به فلسطين شاهد عنايت ديگري از سوي خدا گرديد.
رخدادنگارآورده‌اند که پس از بازگشت ابراهيم، همچنان ساره بي فرزند بود و براي سرگرمي خود بزغاله‌اي در خانه نگه مي‌داشت، ابراهيم ميثاق بسته بود که هرگز بي ميهمان غذا نخورد و در زماني شش روز گذشت وهيچ ميهماني بر کنار سفره ابراهيم ننشست و ابراهيم چند روزي روزه دار بود تا نذر خويش اداء گرداند، روز هفتم، دوازده ميهمان از راه رسيدند و گفتند ميهمانيم.
ابراهيم ايشان را به خانه آورد وگفت اي ساره ميهمان عزيز خداست، برخيز و هر چه عزيزتر داريم بياور تا با ميهمانان بخوريم.
ساره گفت به جز اين بزغاله عزيزتر نداريم، آن را فداي ميهمان مي‌کنم.
بزغاله را کشتند وگوشت آن را براي پذيرايي ميهمانان طبخ کردند ونشستند تا تناول نمايند، ساره ديد که ابراهيم ميخورد ولي ميهمانان نمي‌خورند،چون ابراهيم متوجه شد، ميهمانان گفتند: اي ابراهيم ما فرشته‌ايم وآدمي نيستيم که غذا بخوريم، ما آمده‌ايم تا تو روزه‌ات را بگشايي وحالا که تحفه ساره را براي ميهمانانت قرباني کرده‌اي، بشارت باد شما را که ساره داراي فرزند خواهد شد و آن فرزند مانند اسماعيلت از پيامبران است و نام او اسحاق.
چندي بعد با وجود کهولت سن، ساره باردار گرديد و اسحاق پيامبر تولد يافت و بدينسان خداي بزرگ فرزند ديگري که او نيز پيشواي موحدان در فلسطين و شام بود را به ابراهيم صد ساله عنايت فرمود.
بنابر روايت‌ عهد عتيق،‌ خداوند ابراهيم‌ خليل‌ عليه السلام‌ را در 99 سالگي‌ بشارت‌ رسانيد كه‌ همسرش‌ ساره‌ را بركت‌ داده‌ است‌ و از وي‌ پسري‌ به‌ او خواهد بخشيد، پسري‌ كه‌ او نيز بركت‌ خواهد يافت‌ و امتها از وي‌ به‌ وجود خواهند آمد، ابراهيم‌ عليه السلام از اين‌ خبر شگفت زده شد و با خود انديشيد كه‌ چگونه‌ مردي‌ 100 ساله‌ و زني‌ 90 ساله‌ صاحب‌ فرزندي‌ خواهند شد.
در کتاب کريم آمده است؛ ابراهيم گفت: ستايش خدايي را که در پيري اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد، هر آينه پروردگار من شنونده دعا‌هاي من است (ابراهيم 39) .
چون ابراهيم 120 ساله شد اسحاق را در شام وفلسطين خليفه و وصي خود قرار داد و اسماعيل همچنان نماينده او در حجاز و يمن بود وايشان دين ابراهيم را ترويج مي‌نمودند.
اسماعيل نيز چند سال پس از ماجراي قرباني شدن از همان قوم نجيب جرهم، بانويي را به کابين نکاح خود درآورد و همراه با مادرش در مکه مکرمه ماندگار شدند و امت حنيفي از او پديدار گشت و رسول گرامي اسلام (صلي الله عليه و اله و سلم)، اميرالمومنين علي ابن ابي طالب و همه امامان معصوم سلام الله عليهم از فرزندان اسماعيل ذبيح الله هستند.
رخدادنگاران آورده که ابراهيم پيامبر، هر از گاهي چند به ديدار هاجر و اسماعيل به مکه مکرمه مي‌آمد تا آنکه ماموريت الهي ديگري به ابراهيم سپرده شد.

[بانوی سرخ]

ابراهیم
قسمت دهم

http://img1.tebyan.net/big/1387/09/208202128023709320580249452143372164215.jpg

مردی كه برای خدا خانه ساخت

رخدادنگاران آورده که ابراهیم پیامبر، هراز گاهی چند به دیدار هاجر و اسماعیل به مکه مکرمه می آمد تا آنکه ماموریت الهی دیگری به ابراهیم سپرده شد .

و اینک ماموریت دیگری از سوی خدای بزرگ: ابراهیم خانه‌ای بنا نه، که موحدان عالم گرداگرد آن جمع گردند و ندای توحید سر دهند.
مناره‌های توحید در سر زمین امن (مکه مکرمه) با دستان مبارک ابراهیم و اسماعیل بنا شد و آنجا محل نزول فرشتگان، قبله موحدان و محفل خدا پرستان گردید.
خدای بزرگ فرمود: و با ابراهیم و اسماعیل پیمان بستیم که خانه ما را بر طواف کنندگان و مجاوران و رکوع کنندگان سجده‌گر پاک و پاکیزه گرداند (بقره 124).
و یاد آر؛ هنگامی که ابراهیم و اسماعیل پایه های خانه طیبه کعبه را بنا می نهادند و بالا می بردند و گفتند: بارپروردگارا این تحفه را از ما بپذیر و هر آینه تو شنوای دانایی (بقره 127) .
و فرمود: و هنگامی که کعبه معظمه را بازگشتگاه مردم و پاداشخانه آنان قرار داده و از هر ناگواری ایمن گردانیدیم و جایگاه ابراهیم را نمازخانه مردمان نمودیم (بقره 125) .
و فرمود: ای ابراهیم درمیان مردمان درآ، و بانگ برآور؛ که ای جهانیان به سوی خدا آیید و حج گذارید، عالمیان نیز پیاده و سوار بر هر مرکب لاغری از راه دور و نزدیک به سوی تو می آیند تا گواه بر منافع خویش باشند و تا یاد خدا را در روزهایی چند زنده نگه دارند (حج 27) .
و اینک همه آزمونها به فرجام رسید و ابراهیم پیروز میدان جنگ با نادانی و شرک و بت پرستی گردید و در مصاف با ابلیس، چهره‌های کریه شیطانی را به خاک مذلت کشاند.
و اینک ای ابراهیم: تو را پیشوای مردم قرار دادیم .
بارخدایا؛ فرزندانم را نیز پیشوایان مردمان قرار می دهی ؟ فرمود: میثاق من با ستمگران بسته نخواهد شد (بقره 124).
و فرمود: و یاد آر هنگامی که ابراهیم گفت: پروردگارا؛ دیار مکه را ایمن گردان و مکیان مومن را از میوه هایت روزی ده .
یزدان پاک دعایش را مستجاب کرد و فرمود: و نا سپاسان را فرصتی کوتاه خواهیم داد، پس آنگاه به شکنجه گاه دردناک آتش روان خواهیم ساخت و چه بد فرجامی است (بقره 125) .


و ابراهیم فرمود: بارخدایا ما را تسلیم خویش فرما و از فرزندان ما امتی فرمانبردار خود قرار ده و راه و رسم عبادت و بندگی را به ما نشان ده و بازگشت و توبه ما را پذیرا باش که تنها تویی بسیار توبه پذیرنده و مهرورز (بقره 128).
بار پروردگارا؛ در میان آنان فرستاده‌ای از خودشان قرار ده تا آیات نورانیت را بر ایشان بخواند و دانش و فرزانگی به آنان بیاموزد و آنان را از زنگارهای دل پاکیزه گرداند ، هرآینه تو همواره عزیز و فرزانه‌ای (بقره 129) .
خدای بزرگ فرمود: و چه کسانی جز سفیهان از آیین ابراهیمی بر می‌تابند و به یقین ما او را در دنیا برگزیدیم و همانا در آخرت از شایستگان است (بقره 130) .
و ابراهیم همانی است که خدایش به او فرمود که تسلیم شو و او گفت تسلیم پروردگار جهانیان گردیدم (بقره 131) .
و هموست که همه فرزندانش را به سوی اسلام فراخواند و گفت: ای همه فرزندانم؛ خدای بزرگ دین اسلام را برای شما برگزیده است، پس نمی میرید مگر در حالی که شما مسلمان و تسلیم پروردگار جهانیان باشید (بقره 132).
رخداد نگاران چنین نگاشتند که ابراهیم پس از عمری جهاد و مبارزه در راه خشنودی خدای بزرگ و پیروزی و سربلندی در تمام آزمونهای الهی و به انجام رساندن رسالت الهی و اقامه توحید از عراق تا شام و از شام تا حجاز و یمن سر انجام در سن یکصد و هفتاد و پنج سالگی بدرود حیات گفت و فرزندانش اسماعیل و اسحاق و همسرش هاجر را در غم فراق خویش اندوهگین ساخت و پسرانش اسحاق و اسماعیل که پیشوای یکتاپرستان عالم پس از پدر گردیدند، پیکر مطهرش را در حبرون فلسطین، در باغ عفرون بن صرصر و در کنار مزار مطهر همسرش ساره بخاک سپردند و هم اکنون شهری که مرقد مطهر آن پیامبر بزرگ الهی در آن واقع گردیده، شهر الخلیل نام دارد.
در همیشه‌ی تاریخ توحید یادش جاودان و نامش گرامی باد و سلامٌ علی ابراهیم.
اسماعیل پیامبر که درود خدای لایزال همواره بر او باد، نیز پس از عمری مجاهده و تلاش در راه خدای ابراهیم در مکه مکرمه بدرود حیات گفت و در کنار مادر گرامیش هاجر در نقطه‌ای در كنار كعبه دفن شد كه هم اکنون آنجا را "حِجْر اسماعیل" می‌گویند.
و اسحاق پیامبر که فرزند دوم ابراهیم بود در فلسطین بدرود حیات گفت و در کنار پدر آرمید و فرزند مبارکش یعقوب او را به خاک سپرد.

درود خدا و دلهای خدایی بر آنان روزی که متولد شدند و روزی که مردند و روزی که برانگیخته خواهند شد.
تبیان - آقامیری