شعر هایی برای جنگ...

[ملکوت]

درد دل مادر شهید گمنام





آی قــصــــه قــصــــه قــصــــه



نــــون و پنیـــــــر و پسـتـــــه​




یــــک زن قـــد خـمـیــــــــــده


روی زمیـــــــن نشـسـتــــــه


یــــک زن قـــد خــمیــــــــــده


یـــــــــک زن دلشــکسـتـــــه


کـــه چــادرش خــاکیـــــــه


روی زمیـــــــن نــشسـتـــــه


دست میذاره رو زانــــــــوش


زانـــــوشــــو هی میمالــــه


تندتند میـگه یا علــــــــــــی


درد میــــــکشـــــه مینالــــه


شـکسـتــــه و تـکیـــــــــــده


صــــورت خیــس و گلفـــــام


دست میکشه روی قبــــــــر


قبـــــــر شهیـــــــد گمنـــــام


آب میـــــریـــزه روی قبــــــــر


با دستـــــــــای ضعیـفــــش


قبـرو مـیشــــــــوره و بـعــــد


دست میکنه تـــو کیفـــــش


از تـــــو کـیفش یـه جـعبــــه


خــــرما میـــــاره بیـــــــــرون


میـــــــذاره روی اون قبــــــــر


بــهش میگه مادرجـــــــون


به قربـــون بـی کسیـــــــــت


چـــــــــرا مــــــادر نـــــداری؟


پنج شنبـــــــه هـا بــــه روی


پــای کــــی سر میــــذاری؟


بابات کجاســـت عزیــــــزم؟


بــــــــــــرادرت خـــــــواهرت؟


حــرفــــی بزن عــزیــــــــــزم


منــــــم جـــــــای مـــــــادرت


نیـــگا نــکن کــــه پیـــــــــرم


نیــــــگا نــــــکن مریضــــــــم


تو هم عین بچّــــه مــــــــی


بچـــــــــه بــــــی نشونــــــم


همون که رفت و با خـــــــود


بــــــــرده گرمــــــی خونـــــم


میـــــــزنه زیــــــر گریـــــــــــه


ســـــرش رو تکون میـــــــده


درمیـــــــاره یــه عکســــــی


از کیفش نشــــــون میــــده


عکســـــو میبوسـه و بــــــعد


میــــــــذاره روی ســـــرش


عکـــــــس بچـه خوبــــــــش


عــــکس علــــــــــی اکبرش





تو هم عین بچّــــه مــــــــی



بچـــــــــه بــــــی نشونــــــم


ادامه دارد

[ملکوت]

همون که رفت و با خـــــــود



بــــــــرده گرمــــــی خونـــــم


همون که آخرین بــــــــــــــار


وقتــــــی که ترکـــــم می کـرد


نذاشت بـــرم دنبالـــــــــــش


گفت که مامان تــو برگـــــرد


بــــــــــرو کنــــــــــــــار بـابـا


نمــــــی تونــــــه راه بیـــــاد


من خودم دارم میـــــــــــــرم


اونــــــه که تو رو مـــی خواد


گریه ش یهــــو بند میــــــــاد


فکـــــــر میکنــــه و با مکـــث


بغض میــــکنه دوبـــــــــــــاره


خیـــره میشه به اون عکس


دلــم رضــــــا نمـــــــــــی داد


ولـــــــــی بـــــه خـــاطـر اون


دیگه پی اش نـــــرفتــــــــــــم


گفتـــــــم برو مــــــادرجــــون


صورت مـــــن رو بوســــــــــید


بـــــرگشتـــــش و دویــــدش


لبخنـــد زدم زورکـــــــــــــــــی


ســـــــر کــــــوچه رسیــدش


تحملـــــــم تـموم شــــــــــــــد


بــــــه دنبالـــــــش دویــــــدم


ولـــــــــی دیــگه بچـــــــــــه مو


ندیـــــــــــدم و ندیـــــــــــــدم


وقتــــــی رسیدم خونــــــــــــــه


بــابــای پیــــــــــرمــــــــردش


یواشــی زیــــــــر پتــــــــــــــــــو


داشتـــــش گریه میــکردش!


چه شبــــــــــها که به یــــــادش


با گریـــــــــه خوابم می بــرد


باباش چقــــــــدر زورکــــــــــــی


بغضشــــو فرو مـــی خــورد


لـبخنـــــــــدهای زورکــــــــــــــی


اون بغض هــــــای پیرمــــــرد


کارشـــــــو آخــرش کـــــــــــــــرد


مــرد خونـــــم سکتـــه کــــرد


الهـــــــــــــی که بمیـــــــــــــــرم


چشماش به در سفید شــد


آخر نفهمیـــــــــد علـــــــــــــــی


اسیــــــــره یا شهیــــد شـــد


ســــــــــــــــرت رو درد آوردم؟


بگـــــــم بــــــازم یا بســـــــه؟


آخ الهـــــــــی بمیــــــــــــــــــرم



سنگــــــت چـــــرا شکستـــه؟



عـــــــــیب نـــداره مــــــــــــادرم


یه کمــی طاقــــــــت بیـــــــــار




یــه کار نـــــــــــــو دستمــــــــــه



دنـــدون رو جیـــــــگر بــــــــذار


سرویســـــــه نــو عروســــــــــه


دختـــــــــر عـــــــذرا پیــــــــــره


تمــــــــــوم بشه ، یه پولـــــــی


دســــــت منــــــو میگیــــــــره


یـــــه سنگ قبر خوشـــــــــــگل


خــــــــودم بـــرات میــــــــــارم


با فاطمـــــــــــه میــــامــــــــــــو



رو قبـــــــــر تـــــــو میـــــــذارم

[ملکوت]

گفتم راستـــــــی فاطـــــــــــمه



رفتـــــــــه به خونـــــه بخـــــت


خیلـــــــــی خونــدم توگوشش


راضــی شدش خیلی سخت


اون نامـــــزدعلـــــــــــــ ی بــــود


همیـــــــــن علــــــــی اکبــرم


عینهـــــــو دختـــــــــرم بــــــــود


صـــــــدام میـکرد مـــــــــادرم


راستــــــــــــی تو زن گرفتـــــی؟


یا که هنـــــــــوز نامـــــــزدی؟


کاشکی مــــــادرت مـیگفـــــــت


هیچ وقت بهش قـول نـــــدی


راستــــــــی یادم رفت بگـــــــم


از دختــــــــــــرم بهــــــــــــاره



اونم شـــــوهر کرد و رفــــــــــت



شوهرشـــــــو دوســــت داره


خواســـــــتگارکه زیاد داشـــــت


ولـــــی جـــــواب نمــــی داد


میگفت عروســی باشــــــــــــه


وقتــــــــی داداشــــــم بیــاد


بـــــــــــــرای ازدواجـــــــــــــــش


داشتـــش خیلی دیر میشد


به پــــای باباش و مــــــــــــــــن


اونــــــم داشت اسیر میشد


همسنگــــــــر علــــــــــی بـــود


دامــــــــاد و میـــــــــگم ننــه


بــــرای مــــــن از علــــــــــــــی


یــــــــه حرفهایـــــــی میزنـه


میــــــــــگه شــــب حـمله بــود


تــــــــو خیبــــر و تو مجنــون


میــــــــــون تیـــــر و تـــرکــــــش


تــــــــو اون گلولــــــــه بارون


یــــــــه ترکــــــــــش خمپـــــــاره


خــورده تـــــــوی گردنــــــش


دیگه تــــــــــو اون شلوغـــــــــی


بچـــــــــــه ها ندیدنـــــــــش


همه اش چــــرا تو حرفـــــــــــام


یاد علــــــــی می افتــــــــم


کجا بودیــــــــــــم عزیــــــــــــــزم


دختـــــرمــــــــو می گفتـــــــم




کنــــــــار ســـــــــفره عقـــــــــــد


وقتــــــــی اونو نشــــونـــدن


یادم نمیره هــــــــــیچ وقـــــــــت


وقتـــــــی خطبـــه رو خوندن


وقتــــــــــی که گفتــــــــن عروس


رفتـــــــــــه که گل بچینـــــــه


با گریــــــــه گفت که رفتــــــــــــه


داداششـــــــــــو ببینــــــــــه


دوبـــــــــــاره و ســــــــــــه بــاره


جلـــــــــوی چشـــــم دامـاد


تمــــــام جبهـــــه رو گشـــــــت


گریـــــــه کرد و جـــــواب داد


رویـــــــــــم سیــاه مـــــــــــادرم


ســــــــــــــــرت رو درد آوردم


آخ آخ ، راستــــــــــــی ببینــــم


قـــــــــرص قلبمـــــو خــوردم


بغضــی کـرد و دستــــــــــــــای


لرزونـــــــــو کرد تو کیفــــش


دســـتـــــــــای پینــه بستـــش


اون دستــــــــای ضعیفـــش


دست هایــی که جــــــــــا داره


آدم بــــــــــراش جـــــون بده


اون دستـــــای ضعیفـــــــــــــش


کـــــــه عرشـــو تکــون میده


اون دستـــــــای ضعیفــــــــــــی



کــــــــه پرشـــــــده ز پینـــــه

ادامه دارد

[ملکوت]

اون دستــــــای ضعیفــــــــــــی



کـــــــــــه مـــــــرد آفرینــــــــه


دســـــت گذاشت رو زانـــوش


همـــــون کوه عشق و صبـــر




با یاعلــــــــــــــــــی بلند شـــد


بلنــــد شــــــد از روی قبــــر


گفت دیـــــگه بــاید بــــــــــــرم


قرص هامــــــــو نخـــــــوردم


حـــــلال بکـــــــن عزیــــــــــــزم


ســــــــــــــــرت رو درد آوردم


بازم مــــــــــــــیام کنـــــــــــارت


عزیزکـــــــــم شنیـــــــــدی؟


تــــــو هم عین بچه مـــــــــــی


بـــــــــوی اکبــــــرو میــــدی


هــــــــی اشــــــــکهای پیــرزن


زصورتـــــــــش میچکیـــــــد


دور شــــــــد از ســــــر قبــــــــر


ســــــــر قبــــــــر اون شهید


شهیدی که سکتـــه کــــــــــرد


بـــابـــای پیرمــــــــــــــردش


خواهر اون وقت عقــــــــــــــد


همـــــــه ش گریه میکردش


اون که تا حــــالا غیـــــــــــر از


فاطمــــه مــادر نداشـــــــت


تیرخــــــورده بود گردنـــــــــش


روی تنـــــش سر نداشــــت


دستـــــهای اون شهیــــــــــد


بــــه پشــت مــــادرش بـود


مـــــادر نفهمیــــــــــــد که اون


علــــــــی اکبـــرش بــــــود


مـــــادرو همراهــــــــــــی کرد


گفــــــــت که مهربونــــــــم


غصـــه نـــــخور مـــــــــــــادرم


تمامشــــــو مـــی دونـــــم


آی قــصـــه قــصـــه قــصـــه


نــــون و پنیـــــــر و پسـتــــه


خواهــــــری که با گریـــــــــــه


ســــــــر سفره نشستـــــه


یــــــک زن قـــد خمیـــــــــــده


ســــنگ قبــــر شکستـــــه


گریــــــــه هـــای پیرمــــــــــرد



بگـــــــــم بازم یا بســـــــــه؟






شاعر : زنده یاد ، ابوالفضل سپهر

[ملکوت]

شبى از خاك تا افلاك رفتيد

و با گل پيكرى صد چاك رفتيد

شما پروانه ‏ى افلاك بوديد

جدا از تيره‏ گى خاك بوديد

لب تكبيرتان اعجاز ميكرد

گره از دست و پاتان باز ميكرد

اگر لبهايتان غرق دعا بود

نگاه دستتان سوى خدا بود

اگر با داغ تركش داغ گشتيد

چو لاله نو عروس باغ گشتيد

شما در بند جان و تن نبوديد

كه خود را با شهادت آزموديد

عليگونه از اينجا پر كشيديد

و در آغوش حق خوش آرميديد

[ملکوت]

الهی به انان که پرپر شدند
پر از زخم هاي مكرر شدند
به آنان كه امروز، فردايي اند
به آنان كه فردا تماشايي اند
به آنان كه چون پرده بالا زدند
قدم در حريم تماشا زدند
به آنان كه كارون خروش آمدند
چنان خون كارون به جوش آمدند
به آنان كه زخمي ترين بوده اند
شهيدان ميدان مين بوده اند
به آنان كه بالي رها داشتند
گذرنامه كربلا داشتند
به تكبير آن دم كه دم مي زدند
سكوت زمان را به هم مي زدند
همانان كه از مهر فرزند خويش
بريدند يكباره پيوند خويش
بريدند تا وصل آسان شود
نيستانه درد درمان شود
همانان كه روح روان داشتند
سفرنامه آسمان داشتند
همانان كه دلداده او شدند
كبوتر كبوتر پرستو شدند
پرستو پرستو فراز آمدند
و بي سر سرافراز باز آمدند
كه اين خطه خاك سرافرازي است
همه همت و شور جانبازي است
شب عاشقي را رقم مي زدند
همانان كه بر مين قدم مي زدند
از آنان كه تنها پلاكي به جاست
كمي استخوان مشت خاكي به جاست
الهي به آوازه اين حريم

به هورالهويزه به هورالعظيم
به دشتي كه پيوسته عباس داشت
كه بي دست هم خيمه را پاس داشت
به رمزي كه چون نام خيبر گرفت
غريبانه از ما برادر گرفت
خبر بود و تكرار خمپاره ها
جگرگوشه ها، پاره پاره رها
خطر، رمل، توفان شن، ماسه ها
زمين، مين، كمين، رد قناسه ها
خطر پشت هر لحظه پا مي گرفت
زياران ما دست و پا مي گرفت
و آن لحظه هايي كه خمپاره شصت
ميان نماز عزيزان نشست
نمازي كه يك ركعتش پاره شد
تشهد پر از موج خمپاره شد
كجايند مردان والفجر هشت
كه از خونتان دشت گلپوش گشت
كجايند مردان فتح المبين
كجايند اسطوره هاي يقين

[گل مريم]

——————


آقا چیزی نمونده که برسن الانه که قیچیمون کنن
چقد مهمات داریم؟
مهمات؟.. هیچی.

اِ خب پس چیکار کنیم؟
هیچی ، فقط اینقد وقت داریم که بنویسیم
یکی یکی بگین من خودم مینویسم


یه قلم و کاغذ بدین :“بسم الله الرحمن الرحیم” بنویس حاجی جون ، بنویس اینو : همه جا قرمزته.

بیخود قرمز قرمز نکن / فقط آبی همین.. فقط آبی داداش.همه حساب کتابمو بسپرین به حاج رضا
خودش میدونه چیکار کنه…مواظب مادر و آقاجون باشین / بگین : حلالم کنه / اینشالله که نرگس هم خوشبخت میشه


تو نمیخوای چیزی بگی؟ آخه مال من یکم خصوصیه.


هـــا ، این عاشقه حاجی.. این خصوصیه ، یعنی عاشقه بابا …


بیا خودت بنویس /پشتش بنویس“بسم الله الرحمن الرحیم” این نامه رو لیلا فقط بخونه.



این نامه رو لیلا فقط بخونه
فقط میخوام که حالمو بدونه

کلاغا اطراف منو گرفتن
از دور مزرعه هنوز نرفتن

لیـــلا! دارن نقل و نبات میپاشن
تا عشق و خون دوباره همصدا شن

لیلا چقد دلم برات تنگ شده
نیستی ببینی که سرت جنگ شده

نیستی ولی همیشه همصدایی

لیلای من دریای من ، کجایی


این نامه رو تنها باید بخونه
ببخش اگه پاره و غرق خونه

این نامه ی آخرمه عزیزم
تولد دخترمه عزیزم

براش یه هدیه ی کوچیک خریدم
دلم میخواست الان اونو میدیدم

لیلا به دخترم بگو که باباش
رفتش که اون راحت بخوابه چشماش

رفتش که اون یه وقت دلش نلرزه
نپــره از خواب خوشش یه لحظه


لیـــــــلا… لیـــــــلا… لیـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــلا


اگه یه روز این نامه رو بخونی
دلم میخواد از ته دل بدونی

الان دیگه به آرزوم رسیدم
باور نمی کنی خدا رو دیدم






..ya hossian...

[ملکوت]

http://alamdar128.ir/wp-content/uploads/2013/07/sip8Ho_535.jpg
کاش می شد به همان حال و هوا برگردیم

بـه زمــیــن و بــه زمـــان شهـــدا بـرگـردیــم


دور بـاشـیـــم از آئـیـنـه ی خــودبـیـنـی مـان

کـاشــــ می شد که دوباره به خـدا برگردیم

[ملکوت]

من نمی خواهم شعر بگویم

فقط می خواهم به تو بگویم
که من در کنار تو هستم
من با تو هستم
و تو پاره ی تن من هستی
هر بمب و موشکی که بر خانه تو فرود می آید
بر خانه من هم فرود می آید
هر زخمی که بر پیکر تو می رسد
بر پیکر من هم می رسد
من از تو جدا نیستم
امروز بیشتر از همه وقت های دیگر تو را دوست دارم
و با تو احساس هم دردی می کنم
http://www.irdiplomacy.ir/images/page/Full/1909348_Page__2.jpg

[ره روی فاطمه]

ای شهیـدان !

شـما حماسه سرودید و ما به نام شما

فقط تــرانه ســرودیـم و نـان درآوردیـــــم

بـــرای ایــنکــه بگوییــم باشمابودیــم

چقـــدر از خـــودمان ، داستـان درآوردیـم

و آبــــــهای جــهان تا از آسیـــاب افتـــاد

قلم به دست شدیـم و زبان درآوردیـــم