دعای روز بیست ویکم ماه مبارک رمضان

[گل مريم]

بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ اجْعَلْ لی فیهِ الى مَرْضاتِكَ دلیلاً ولا تَجْعَل للشّیْطان فیهِ علیّ سَبیلاً واجْعَلِ الجَنّةِ لی منْزِلاً ومَقیلاً یا قاضی حَوائِجَ الطّالِبین.


خدایا قرار بده برایم در آن به سوى خوشنودی‌هایت راهنمایى و قرار مده شیطان را
در آن بر من راهى و قرار بده بهشت را برایم منزل و آسایـشگاه اى برآورنده حاجت‌هاى جویندگان

[گل مريم]

اللهمّ اجْعَلْ لی فیهِ الى مَرْضاتِکَ دلیلاً ولا تَجْعَل للشّیْطان فیهِ علیّ سَبیلاً واجْعَلِ الجَنّهِ لی منْزِلاً ومَقیلاً یا قاضی‌حَوائِجَ الطّالِبین.
خداوندا در این روز مرا به سوى موجبات خشنودیت راه بنماى و راهى براى چیرگى شیطان بر من قرار مده و بهشت را سرا و آرامشگاهم گردان؛ اى برآورنده نیاز خواستاران.
***
در دعاى روز بیست و یکم از خدا درخواست‏مى‏کنیم که راه و راهنمایى براى من معین کن تا به‏مرضات تو برسم.
رضاى خدا به معناى خشنودى خدا است. در این‏بند از دعا مى‏گوییم خدایا! آن راهى و آن راهنمایى را که‏ما را به سرمنزل خشنودى تو برساند در پیش روى ماقرار بده؛ قرآن کریم راه به سوى مرضات خدا را معین‏فرموده است؛ این که انسان چه راهى را برود، موجب‏خشنودى خداست و به چه راهى برود موجب‏ناخشنودى خداست. خداوند در این آیه شریفه‏مى‏فرماید:
«ان تکفروا فان الله غنى عنکم»
اى بندگان! شما اگر کفران نعمت خدا کنید، یعنى،شکر و اطاعت خدا نکنید، خدا غنى و بى‏نیاز از شما وعبادات شما است. یعنى با کفران شما نقصى بر خدا واردنمى‏آید. ولى چیزى که هست کفر ورزیدن براى خودشما پسندیده نیست. به عبارتى، اگر بنده‏اى کفران نعمت‏بکند، به خودش ضرر و صدمه زده است و هرگز نقصى‏العیاذ بالله بر خدا وارد نیاورده است که خدا بگوید چرااز من اطاعت نکردى؟ معمولا خشنودى مازمانى است‏که کسى نفعى به ما برساند و اگر به جاى نفع، ضرر به مابرساند، ناخشنود مى‏شویم. ولى خشنودى خدا براى خودماست؛ چنان که فرموده است: اگر شما کافر بشوید به‏ضرر خودتان اقدام کرده‏اید و در ادامه آیه شریفه‏مى‏فرماید: «وان تشکروا یرضه لکم»۲ و اگر شما شکرگزارى بکنید، خدا این شکر را مى‏پسندد و به نفع‏شماست؛ یعنى این شکر براى خود شماست وخدا که ازشکر شما راضى مى‏شود و آن را مى‏پسندد، نه این که‏براى خودش، بلکه شکر شما را براى نفع شما مى‏پسندد.بنابراین معلوم شد که شکر خدا موجب تحصیل رضاى‏خداست.
خداوند سبحان راه را معین کرده است؛ اگرمى‏خواهیم خدا ازما راضى و خشنود باشد باید خدا رااطاعت بکنیم و این اطاعت به نفع خود ما تمام مى‏شود.بنابر این راه شکر خدا، اطاعت خداست واین راه، راهى‏است که شیطان مخالف آن است، یعنى شیطان ما را به‏راه کفران نعمت مى‏کشاند وخدا ما را به سوى طاعت وشکر خودش مى‏خواند در قسمت بعدى دعا مى‏گوییم:
«ولا تجعل للشیطان فیه على سبیلا» (و براى شیطان‏تسلطى نسبت به من قرار نده.) طورى نباشد که شیطان‏بر من تسلط پیدا بکند و مرا به سوى راهى بخواند که‏برخلاف رضاى تو و موجب ناخشنودى توست. نتیجه‏این دعا این مى‏شود که ما آرزو داریم به بهشت برویم.براى اینکه اگر ما رضا و خشنودى خدا را تحصیل کردیم،یعنى کارى کردیم که خدا از ما خشنود باشد و از خداخواستیم که شیطان را بر ما مسلط نکند و شیطان هم برما مسلط نباشد، نتیجه‏اش این است که به بهشت‏مى‏رویم. مطمئنا در صورتى‏که رضا و خشنودى خدا راتحصیل کنیم و به حرف و اغواى شیطان گوش ندهیم،نتیجه‏اش این مى‏شود که در آخرت به بهشت برویم. لذادر بند بعدى دعا مى‏خوانیم: «واجعل الجنه لى منزلاومقیلا» (وقرار بده براى من بهشت را منزل و محل‏استراحت) این نتیجه دعاهاى قبلى است.
برترین منازل
منزل، مقیل، مسکن و مأوى، همگى یک معنا دارند،هر چند هر کدام از این‏ها داراى اعتبارات مختلفى است.منزل یعنى محل نزول، به اعتبار این که در جایى وارد مى‏شویم به آن منزل مى‏گوییم و به اعتبار این که درجایى سکنى مى‏گزینیم، آن جا مسکن ماست و به آن‏مسکن مى‏گوییم. به اعتبار این که این جا را پناه خود قرارمى‏دهیم، مى‏گوییم مأوى و به اعتبار این که در این جااستراحت مى‏کنیم، آن رامقیل مى‏گوییم. پس «مقیل»یعنى جاى استراحت. این است که مى‏گوییم: خدایابهشت را منزلگاه ما قرار بده، منزل ما ومحل استراحت‏ما قرار بده.
در پایان این دعا با تمسک و توسل به صفتى دیگر ازصفات حق تعالى مى‏گوییم: «یا قاضى حوائح الطالبین»اى کسى که حاجت حاجتمندان را ادا مى‏کنى و اى‏برآورنده حاجات طلب‏کنندگان، همه حوائجى را که‏برشمردیم برآورده ساز

آیت الله سید روح الله خاتمی(ره)٫