مهاجر
2014_06_30, 03:12 AM
besm13
روزه
روزهدارى را تنها دم فرو بستن از خوردن و آشامیدن نمىدانست و مردمان را به ژرفاى روزهدارى توجه مىداد: «اگر روزهدار زبان، گوش، چشم و دیگر اعضایش را [از گناه] حفظ نکند، روزه چه فایدهاى برایش دارد؟»
6امام رضا(ع) در سخنى فرمود: «دوستان شیعه ی من! هرگاه ماهِ شب اوّل رمضان را دیدید، با دستان خود به آن اشاره نکنید؛ بلکه رو به قبله قرار گیرید، دستان تان را به سوى آسمان بگشایید و رو به ماه بگویید: "خداى ما و تو خدایى است که پرورش دهنده ی جهانیان است. خداوندگارا! ماه را براى ما، ماه نوى فرخندگى قرار بده و به ما توفیق روزه گرفتن در ماه رمضان عطا فرما. ما را به سلامت بدار؛ در آسایش و بهبود. ما را به پیروى خویش وادار کن؛ زیرا تو بر هر کارى توانایى."»
سپس حضرت فرمود: «فاطمه - بانوى بانوان جهان - هر سال این نیایش را بر لب مىآورد.»
7روزى به همسرش گفت: «اى ابا الحسن! از پدرم شنیدم که مىفرمود: "اشک، خشم خداوند را فرومىنشاند؛
و قبر، باغى از باغستان بهشت نخواهد بود، جز هنگامى که آدمى از بیم [کارهاى زشت خود در برابر] خداوند مىگرید و یزدانِ عزیزِ جبران کننده [ی نیکى انسانها]، مىداند که من از [کوتاهى خود در برابر] پروردگار مىگریم."»
امام(ع) نیز گریست. فاطمه با دستانش اشک او را برگرفت و بر رخسار خود مالید و گفت: «اى ابا الحسن! اگر اندوهگینى میان مردمى بگرید، آفریدگار [به خاطر او] آن مردمان را مىبخشاید. پسرعمویم! تو اندوهگینى و من اشک تو را بر چهرهام مالیدم تا آمرزش خداوندى مرا فراگیرد.»8
روزه
روزهدارى را تنها دم فرو بستن از خوردن و آشامیدن نمىدانست و مردمان را به ژرفاى روزهدارى توجه مىداد: «اگر روزهدار زبان، گوش، چشم و دیگر اعضایش را [از گناه] حفظ نکند، روزه چه فایدهاى برایش دارد؟»
6امام رضا(ع) در سخنى فرمود: «دوستان شیعه ی من! هرگاه ماهِ شب اوّل رمضان را دیدید، با دستان خود به آن اشاره نکنید؛ بلکه رو به قبله قرار گیرید، دستان تان را به سوى آسمان بگشایید و رو به ماه بگویید: "خداى ما و تو خدایى است که پرورش دهنده ی جهانیان است. خداوندگارا! ماه را براى ما، ماه نوى فرخندگى قرار بده و به ما توفیق روزه گرفتن در ماه رمضان عطا فرما. ما را به سلامت بدار؛ در آسایش و بهبود. ما را به پیروى خویش وادار کن؛ زیرا تو بر هر کارى توانایى."»
سپس حضرت فرمود: «فاطمه - بانوى بانوان جهان - هر سال این نیایش را بر لب مىآورد.»
7روزى به همسرش گفت: «اى ابا الحسن! از پدرم شنیدم که مىفرمود: "اشک، خشم خداوند را فرومىنشاند؛
و قبر، باغى از باغستان بهشت نخواهد بود، جز هنگامى که آدمى از بیم [کارهاى زشت خود در برابر] خداوند مىگرید و یزدانِ عزیزِ جبران کننده [ی نیکى انسانها]، مىداند که من از [کوتاهى خود در برابر] پروردگار مىگریم."»
امام(ع) نیز گریست. فاطمه با دستانش اشک او را برگرفت و بر رخسار خود مالید و گفت: «اى ابا الحسن! اگر اندوهگینى میان مردمى بگرید، آفریدگار [به خاطر او] آن مردمان را مىبخشاید. پسرعمویم! تو اندوهگینى و من اشک تو را بر چهرهام مالیدم تا آمرزش خداوندى مرا فراگیرد.»8