زمانی خواهد آمد که ...

[گل مريم]

besm16

باغ خشکیده است؛
گل ها یکی پس از دیگری پژمرده می شوند؛
صدای چکاوک ها به گوش نمی رسد؛
نسیم بهاری، دیگر چهره ها را نمی نوازد؛
قمر یَکان نمی خوانند؛
دیریست که دیگر سنجاقک ها به باغ نمی آیند و پروانه ها روی گل ها نمی شینند؛
دیگر دانه ها ی شبنم، هر صبح روی زیبای گل ها را نمی شوید؛
به زمین که می نگری، خاک تفتیده خبر از تشنگی می دهد؛
اندوهی سخت و جانکاه بر فضای باغ، سایه افکنده است.
دریغ از طراوت و شادابی گل ها و غنچه ها!

[گل مريم]

آهسته و آرام گام بر میداری و در دل باغ به پیش می روی و به هر سو می نگری، چنگال مرگ گلوی درخشان باغ را به سختی می فشارد؛
عَشَقِه های دوستی و محبت بر دیوارهای باغ خشکیده اند؛
غنچه های وفا دیگر باز نمیشوند؛
از لاله های ایثار خبری نیست،
کبوترهای صلح و صفا پر کشیده اند
و بوته ی گل محمدی، دیگر گل نمی دهد.

[گل مريم]

به وسط باغ نزدیک می شوی، بر روی زمین گلبرگ های خشکیده ای می بینی، چه گلبرگ های زیبایی!
آه!
این گلبرگ ها از بنفشه های حیا و عفاف ریخته شده است.

سپیدار بلند صداقت را با ارّه ی دروغ و تزویر بریده اند؛
قامت سرو استقامت خمیده است .
صنوبر زیبای امر به معروف و نهی از منکر از ریشه در آمده است، نخل پربار برکت، خشکیده است و ابر عدالت دیگر بر گستره ی باغ سایه نمی اندازد.
اطراف باغ را به جای گل های زیبا، علف های هرزِ حرص و بخل و حسادت و خیانت پوشانده است،
جغدِ شوم شقاوت در کنار چنار کهنسال انسانیت لانه کرده است.
از آب حیات بخش خبری نیست و باغ تشنه، در فراق آب، طعم تلخ مرگ را می چشد.

[سجادی]

بسم الله الرحمن الرحیم

allahomallahomallahomallahomallahomallahomallahoma llahomallahomallahom

[گل مريم]

اگر در گوشه و کنار، گیاهی نیمه جانی دارد از برکت جویبار نماز است که آخرین رمق زندگی را در باغ نگاه داشته است.
از دور، چاه آبی به چشم می خورد؛ گام های خود را تندتر بر میداری؛
امید رسیدن به آب، در چشمانت سو سو می زند، به لب چاه می رسی، می نشینی، سطل را به درون چاه می اندازی، سطل پایین می رود و طناب را به دنبال خود می کشد.
لحظه ای بعد، صدای برخورد سطل با ته چاه به گوش می رسد؛....

[گل مريم]

لحظه ای بعد، صدای برخورد سطل با ته چاه به گوش می رسد؛....
باز هم دست بر نمیداری؛ طناب را می کشی تا سطل بیرون می آید و با چشمان خیره، سطل بی آب را می نگری؛ بارقه ی امید از چشماهایت می رود؛ حیرت تمام وجودت را فرا می گیرد؛ با خود می گویی: پس آب را در کجا باید جستجو کرد؟

از دور صدایی به گوش میرسد؛ پیشتر می روی, صدا آشناست؛

گوش می سپاری؛ صدایی دلنشین جانت را می نوازد:


"قل ارءیتم اِن اصبحَ ماؤَکم غوراً فمن یاتیکم بماءِ معین

سوره مبارکه ملک آیه 30


بگو: به من خبر دهید:

اگر آبهای (سرزمین); زمین فرو رود;

چه کسی می تواند آب جاری و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟


سخن نورانی هفتمین امام در خاطرات می نشیند:


هرگاه امام خود را از دست بدهید و دیگر او را نبینید، چه خواهید کرد؟!

[گل مريم]

بار دیگر قدم بر خاک می گذاری و این بار، با دلی لبریز از امید، برای یافتن آن آب گوارا و حیات بخش، جام دل را با اشک انتظار شستشو می دهی؛ با خود میاندیشی که:

آری! سرانجام روزی آب حیات به گلستان زندگی باز خواهد گشت، روزی که شاید بزودی فرا برسد.



نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد

ارغوان، جام عقیقی به سمن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

[گل مريم]

اَللّهُمَّ اَرِنىِ الطَّلْعَةَ الرَّشيدَةَ
وَالْغُرَّةَ الْحَميدَةَ
وَاكْحَلْ ناظِرى بِنَظْرَةٍ منِّى اِلَيْهِ
وَعَجِّلْ فَرَجَهُ وَسَهِّلْ مَخْرَجَهُ وَاَوْسِعْ مَنْهَجَهُ



allahom...1gol.......1gol.......1gol.... allahom

allahomallahom

allahom allahom allahom