مدهامتان
2014_01_14, 04:36 PM
به نام خدا
عصاره آفرینش
سخن از زیباترین، کامل ترین و برترین انسان در عالم آفرینش است که عصاره خلقت و قاموس تمامی ارزش هاست، نیز وارث فضایل و برتری های تمام انبیا، همو که کمال خشوع، نهایت خضوع و اوج پرستش در وجودش تجلی یافته است. خداوند در مقابل معرفت و بندگی، او را بر جهانیان سَروری داد و به حریمی برد که جبرئیل امین توان پَر کشیدن بدان سوی را نداشت.حق تعالی آن وجود بابرکت را میان امّی ها برانگیخت اما بشر تا ابد در مقابل علم لدّنی و خدادادی او امی است.
در عصری که غبار کدورت و تیرگیِ فرو نشسته در جهان، چنان انبوه بود که گویی هیچ صبحی در پس پرده نمی باشد و خورشید، روشنایی خویش را از زمین برگرفته بود، آن آفتاب تابناک، ظلمت و تاریکی را در هم شکست و بر عرصه حیات انسانی درخشید
تا بذر زندگی پربار و ثمر را در کره خاکی بارور و شکوفا گرداند و آدمی را به اخلاق پروردگار آراسته کند.
نیز توده های فراموش شده در زیر انبوه امتیازات قومی و قبیله ای را، هویت توأم با کرامت عطا کند. آری آن خورشید پر فروغ از افق وحی طلوع کرد و بعثتش اقلیم های گوناگون را درنوردید و رحمت خویش را (که پرتوی از الطاف خدا بود) بر جهان فرو بارانید. خاک و افلاک طفیلی وجودش هستند؛ فرودگاه وحی است و منزل آیات نورانی الهی، مردی با خُلق عظیم که رأفت و مِهرش دل های چون سنگ را نرم ساخت.
خدا و فرستادگانش بر او درود می فرستند چرا که فضیلت را در جهان رواج داد و برای تکمیل مکارم اخلاقی، سختی ها و مرارت های زیادی را پذیرا شد. صدای رسایش در جوامع گوناگون، به گوش رسید و همه را به اتحاد و همبستگی فرا خواند و مردمان را به درجه ای از آگاهی رساند که خویشتن را بازشناسند؛ خدا را به دور از آلودگی های نادانی، ستم، دوگانه پرستی و نفاق بپرستند؛ به یکدیگر ستم نکنند و به ایمان، پارسایی و عدالت رو آورند، نیز روابط فردی و اجتماعی را براساس ارزش های والای آسمانی اصلاح کنند.
عصاره آفرینش
سخن از زیباترین، کامل ترین و برترین انسان در عالم آفرینش است که عصاره خلقت و قاموس تمامی ارزش هاست، نیز وارث فضایل و برتری های تمام انبیا، همو که کمال خشوع، نهایت خضوع و اوج پرستش در وجودش تجلی یافته است. خداوند در مقابل معرفت و بندگی، او را بر جهانیان سَروری داد و به حریمی برد که جبرئیل امین توان پَر کشیدن بدان سوی را نداشت.حق تعالی آن وجود بابرکت را میان امّی ها برانگیخت اما بشر تا ابد در مقابل علم لدّنی و خدادادی او امی است.
در عصری که غبار کدورت و تیرگیِ فرو نشسته در جهان، چنان انبوه بود که گویی هیچ صبحی در پس پرده نمی باشد و خورشید، روشنایی خویش را از زمین برگرفته بود، آن آفتاب تابناک، ظلمت و تاریکی را در هم شکست و بر عرصه حیات انسانی درخشید
تا بذر زندگی پربار و ثمر را در کره خاکی بارور و شکوفا گرداند و آدمی را به اخلاق پروردگار آراسته کند.
نیز توده های فراموش شده در زیر انبوه امتیازات قومی و قبیله ای را، هویت توأم با کرامت عطا کند. آری آن خورشید پر فروغ از افق وحی طلوع کرد و بعثتش اقلیم های گوناگون را درنوردید و رحمت خویش را (که پرتوی از الطاف خدا بود) بر جهان فرو بارانید. خاک و افلاک طفیلی وجودش هستند؛ فرودگاه وحی است و منزل آیات نورانی الهی، مردی با خُلق عظیم که رأفت و مِهرش دل های چون سنگ را نرم ساخت.
خدا و فرستادگانش بر او درود می فرستند چرا که فضیلت را در جهان رواج داد و برای تکمیل مکارم اخلاقی، سختی ها و مرارت های زیادی را پذیرا شد. صدای رسایش در جوامع گوناگون، به گوش رسید و همه را به اتحاد و همبستگی فرا خواند و مردمان را به درجه ای از آگاهی رساند که خویشتن را بازشناسند؛ خدا را به دور از آلودگی های نادانی، ستم، دوگانه پرستی و نفاق بپرستند؛ به یکدیگر ستم نکنند و به ایمان، پارسایی و عدالت رو آورند، نیز روابط فردی و اجتماعی را براساس ارزش های والای آسمانی اصلاح کنند.