به من پناه آوريد!

[صبور]

به من پناه آوريد!

خداوند رحمان به مردمان مى فرمايد:

يَابْن َآدَمَ!

1. كُلُّكُمْ ضآلُّ إِلاّ مَنْ هَدَيْتُهُ.

2. وَ كُلُّكُمْ مَريضٌ إِلاّ مَنْ شَفَيْتُهُ.

3. وَ كُلُّكُمْ فَقيرٌ إِلاّ مَنْ اءَغْنَيْتُهُ.

4. وَ كُلُّكُمْ هالِكٌ إِلاّ مَنْ اءَنْجَيْتُهُ.

5. وَ كُلُّكُمْ مُسيئٌ إِلاّ مَنْ عَصَمْتُهُ.

6. فَتُوبُوا إِلَيَّ اءَرْحَمْكُمْ.

7. وَ لا تَهْتِكُوا اءَسْتارَكُمْ عِنْدَ مَنْ لا يَخْفى عَلَيهِ اءَسْرارُكُمْ .(10)

[صبور]

اى فرزندان آدم !

1. همه تان گمراهيد، مگر آن كه من هدايتش كنم .

3. و همه تان بينواييد، مگر آن كه من بى نيازش كنم .

4. و همه تان هلاكيد، مگر آن كه من نجاتش دهم .

5. و همه تان بدكاريد، مگر آن كه من صيانتش كنم و از تبهكارى بازش دارم .

6. پس [اكنون كه چنينيد و بى عنايت من ، راه به جايى نمى بريد] به سوى من باز آييد [و به دژ استوارم پناه آوريد] تا رحمتتان كنم .

7. و پرده هاى [عفّت و عصمت ] خويش را در پيشگاه كسى كه اسرارتان بر او پوشيده نيست ، نَدَريد.

[صبور]

انسان ، بدون پيوند با خداوند و آويختن به دامان عنايت او، هيچ است ؛ همانند قطره دورافتاده از دريا، كه هيچش قرار و امان نيست و همواره با نيستى و تباهى قرين است و يگانه راه نجات و امانش پيوستن با درياست و جاى گرفتن در آغوش اقيانوس ؛ و آن گاه است كه ((درياوَش )) مى شود.


باد ما و بود ما از داد توست





هستى ما جمله از ايجاد توست



آدميان ، از آغاز آفرينش تا كنون ، راههاى بسيارى را براى دستيابى به سعادت پيموده اند و واديهاى گوناگون را گشته اند و مسلكها و مكتبهاى فراوان و جوراجورى راتجربه كرده اند و اينك نيز همچنان در حال تجربه اند؛ امّا آن گونه كه تاريخ نشان مى دهد و قرآن كريم از سرگذشت پيشينيان پرده فرومى افكند، همه راههايشان به((بيراهه )) رسيده و تمامى تجربه هاشان به ((شكست )) انجاميده است ، مگر راهى كه خداوند نمايانده باشد و آيينى كه پيامبران از جانب پروردگار آدميان آورده باشند.
مصلحان صالح و فرزانگان انديشمند نيز همواره مردمان را به همين سو هدايت كرده اند وهر گاه بشريت را سرگشته يافته اند و آدميان را در گرداب و غرقاب ديده اند، انگشت هدايتشان عالَم قدس را نشانه رفته است . و تا ابد و هميشه تاريخ حيات انسان ، راه رستگارى و كشتى نجات ، همين است و آدمى ، تنها در دامان مهر خداوند، امان مى يابد.
((وَ إِلَى اللّهِ الْمَصيرُ وَ هُوَ الْغايَةُ الْقُصْوى :
سرنوشت و جهت گيرى حيات ، به سوى خداوند است و همو برترين هدف است .))


زندگى ، بى دوست ، جان فرسودن است





مرگِ حاضر، غايب از حق بودن است





عمر و مرگ ، اين هر دو، با حق خوش بُوَد





بى خدا، آب حيات ، آتش بُوَد